بسیاری بر این باورند که دنیای کنونی هنرهای رزمی دنیای جوجیتسو است. امروزه بیشتر مبارزان سعی می کنند که بهتر شده و توانایی های خود را برای مبارزه در قفس یا همان بازی در حرفه ای ترین لیگ مبارزه دنیا یعنی UFC آماده کنند.
جوجیتسو که روز به روز بر میزان محبوبیت آن افزوده می شود جزء هنرهای رزمی پر آسیب ولی نسبتا نرم طبقه بندی می شود. ریشه این ورزش به ژاپن بر می گردد، همانطور که می دانید هنرهای رزمی ژاپنی معمولا بر مبنای مبارزه با دستان خالی و بکار گیری نیروی حریف به نفع خود تاکید می کنند.
در دوران فئودال تصمیم برآن شد تا هنری ابداع شود که مردم عادی بتوانند با سامورایی ها مقابله کنند. سامورایی ها زره پوش و مسلح بودند و مردم عادی بی سلاح یا سلاح کوچک و ساده و بدون زره بودند، به همین جهت رشته هایی نظیر کاراته بکار نمی آمد، پس هنری طراحی شد که شامل گرفتن، پرتاب کردن، پیچاندن و قفل کردن مفاصل، به چالش کشیدن تمام قوای حریف ، فرار کردن و اصابت ضربات مشت و ضربات پا را در خود گنجانده بود.
به مرور این زمان این رشته در روسیه و برزیل هم محبوب شد و رزمی کاران زیادی مشغول به تمرین آن شدند. محبوبیت و کاردبرد آن به اندازه ای بود که حتی برخی از تکنیک های سامبو و هاپکیدو نیز از آن نشات گرفته اند. محبوبیت جوجیتسو در برزیل باعث شد که رشته جدیدی به نام جوجیتسوی برزیلی شکل گیرد. جوجیتسوی برزیلی به مرور تکامل یافته و تکنیک های زیادی به آن اضافه شد. همچنین تمرینات جدیدی به دوره آموزش اضافه شد و روز به روز غنی تر و کامل تر شد و توانست در دنیای هنرهای رزمی جایگاهی خوب برای خود بدست اورد.
هدف اصلی جوجیتسو این است که با استفاده از قفل مفاصل حریف او را بی دفاع کرده و به عبارت دیگر سعی بر آن است که شما با استفاده از این فنون در وضعیت بهتری نسبت به حریف قرار داشته و بتوانید او را تسلیم کنید.
جوجیتسو شامل 3 اصل طلایی می باشد که باید با تمرینات زیاد بتوانید این 3 گام را بردارید تا تبدیل به یک جوجیتسو کار خوب شوید. به هر اندازه ای که بتوانید زودتر این 3 گام را اجرا کنید تسلط بیشتری بر روی آنها خواهید داشت و در نتیجه موفق تر خواهید شد. این 3 گام اصلی عبارتنداز:
در هنگام مبارزه نباید هیچ گونه فاصله ای بین 3 گام باشد. یعنی شما در یک آن ابتدا تعادل حریف را برهم می زنید سپس با شناخت و جایگیری دقیق نسبت به مرکزیت بدن وی یک موقعیت ایجاد کرده و باتمام سرعت و قدرت، فن را کامل و بی نقص اجرا می کنید .
ولی در ابتدا که مشغول یادگیری گام ها هستید معمولا تا مدتی فقط گام اول یعنی به هم زدن تعادل حریف را تمرین می کنید. پس از آن یافتن موقعیتی مناسب جهت اجرای تکنیک و زمانی که این دو اصل را به طور کامل یاد گرفتید به تمرین فنون می پردازید. پس از آن باید سه گام را بدون هیچ وقفه ای پشت سر هم انجام دهید.
ممکن است این سوال برایتان پیش بیاید که چرا یکباره به اجرای تکنیک نپردازیم؟ همانطور که قبلا اشاره کردیم فنون جوجیتسو بر اساس تسلیم حریف در زمان و فاصله کم می باشد. شما هرگز نمی توانید فنون جوجیتسو را با موفقیت کامل روی حریفی که گارد دارد و مستحکم بر روی پاهای خود مستقر است اجرا کنید و در صورت انجام چنین کاری به راحتی خود را به دست حریف سپرده اید و مغلوب او خواهید شد و صددرصد آسیب می بینید. طبیعتا حریفی که تعادلش برهم ریخته، دفاع و گارد مناسبی ندارد و چون درختی که ریشه هایش را بریده اند به راحتی قابل شکستن است، پس هیچ وقت گام اول را فراموش نکنید.
گام دوم که همان داشتن موقعیت برای اجرای تکنیک می باشد بسیار کلیدی است. شما باید بدن شناس شوید و مرکز مکانیکی بدن خود و حریف تان را بشناسید، زاویه، جهت و نحوه ی قرار گرفتن پاهای خود و حریف، جای گیری ، شکل و شیوه ی قرارگرفتن دستها و کاربرد آرنج ها را دقیقا بشناسید تا بتوانید یک موقعیت خوب پیدا کید اگر در این گام متخصص شوید اجرای فن و مغلوب کردن حریف برایتان بسیار آسان تر خواهد شد. پس همانطور که مشخص شد جوجیتسو هنر رزمی آسانی نیست.
هنگامی که توانستید تعادل حریف تان را به هم بزنید و موقعیت مناسب را پیدا کردید زمان آن است که فن را اجرا کنید. اگر همه چیز به این سادگی بود خیلی خوب بود، حریف شماهم یک مبارز سخت کوش است، قطعا وقتی شما برای برهم زنی تعادل وی می کوشید او نیز همین اندیشه را در سر دارد در بسیاری از مبارزات دیده ایم، مبارز آنقدر توجهش را بر اجرای فن متمرکز کرده است که در یک آن تعادلش به دست حریف از بین می رود. پس تعادل یک نکته ی کاملا کلیدی و مهم است ، تحت هر شرایطی ، چهل درصد تمرکز شما باید بر حفظ تعادل خودتان معطوف باشد .
