سنسی ( Sensei) یک کلمه ی افتخار آمیز ژاپنی است و تقریبا معادل کلمه ی نجیب زاده( gentleman) یا آقای( Mr) انگلیسی است. در ژاپن از کلمه ی سن سی برای اشاره به مربی زن و مرد استفاده می شود. از آن کلمه ی افتخارآمیز برای احترام گذاشتن به شخص معلم، مربی یا متخصص استفاده می شود. ژاپنی ها حتی به معلمی که بومی منطقه خودشان نباشد سنسی می گویند.
کلمه ی سنسی می تواند به معنی مربی یا استاد باشد. وکلا، دکترها و معلمان هم با این کلمه ی افتخار آمیز خطاب می شوند. کلمه ی سنسی برای شخصی به کار می رود که دارای مهارت عالی در هنر یا دارنده ی مقام در یکی از رشته های هنری مانند موسیقی، رقص، نقاشی و شعر باشد. معمولا از اصطلاح سنسی برای متخصصان و هنرجویان استفاده می کنند. در انواع هنرهای رزمی و تمرینات مذهبی از کلمه ی سنسی برای اشاره به شخص عالی رتبه و مربیان استفاده می کنند. در حال حاضر این کلمه در هنرهای رزمی کاربرد بسیاری دارد. بنابراین استاد و مربی را به نام سنسی صدا می زنند.
استفاده از کلمات تجلیل آمیز برای ژاپنی ها بسیار مهم است. اکثر سالخوردگان و خانواده های سنتی از آن کلمات استفاده می کنند. ژاپن دارای فرهنگی غنی با قوانین اجتماعی و رفتاری پیچیده ای است.
افرادی که به ژاپن سفر می کنند باید از آداب معاشرت آنجا خبر داشته باشند. برای مثال آن ها بدانند که چگونه مردم یکدیگر را معرفی و خطاب می کنند. با رعایت آداب معاشرت ژاپنی ها، تاثیری مثبت در میزبانی آن ها ایجاد می کنید و تعامل اجتماعی مطلوبی خواهید داشت. با رعایت آداب گفتار ژاپنی ها می توانید پیشرفت بهتری در تجارت داشته باشید و فرصت تجربه های منحصر به فردی را کسب کنید.
کلمه ی سنسی قرار نیست برای تمامی افراد با موقعیت های اجتماعی عالی به کار برود. برای مثال برای تاجری که به خوبی با شرکت های متنوع رفتار می کند، به کار بردن کلمه ی سنسی ضرورتی ندارد. اکثر ژاپنی ها نسبت به به کار بردن کلمه ی سن سی برای اشاره به اشخاص مشهور، بسیار حساس هستند. در نهایت یکی دیگر از کاربردهای کلمه ی سن سی برای نامیدن شخصی است که سخنی را به صورت اغراق آمیز می گوید و شما با گفتن سن سی قصد طعنه زدن به او را دارید.
مربی هنرهای رزمی، تکنیک های مورد نیاز و احترام را در هنگام یادگیری مهارت ها به هنرجویان آموزش می دهد. در هنرهای رزمی باید شدیدا کار کنید تا به یک مربی قابل تبدیل شوید. مربیان باید دارای مهارتی عالی در هنرهای رزمی، شرایط فیزیکی عالی، صبر زیاد و رابطه ای عالی با مردم باشند.
احتمالا مربی هنرهای رزمی، باید دارای چندین مدرک مختلف در سبک های مبارزه باشد. نوع تقسیم بندی سبک ها فرق می کند. برای مثال رشته های کاراته و جودو به عنوان هنرهای رزمی ژاپن معرفی شده اند. یک مربی می تواند بر روی یک هنر خاص تمرکز کند.
مربیان علاقه ی عجیبی به تکرار درس ها برای هنرجویان دارند و به عنوان یک ضرورت به آن نگاه می کنند. هنرجویان می خواهند آموزش های سریع را انتخاب کنند. ولی یک مربی خوب باید زمان خاصی را به آموزش فرم ها و تکنیک ها اختصاص بدهد حتی اگر مدت زیادی طول بکشد. یک مربی خوب می داند که هنرجویان با هم فرق می کنند، بنابراین باید رفتار مربی فرق داشته باشد. اگر هنرجو نتوانست تکنیکی را یاد بگیرد باید با یادگیری تکنیک های دیگر به بهتر بودن او کمک کرد.
یک مربی خوب باید تمامی تکنیک ها را با احترام و نظم خاص آموزش بدهد و اصلا در هنگام آموزش، توهین و تحقیری نکند. هنرجویان باید احساسی مثبت در هنگام سوال پرسیدن داشته باشند و این اطمینان را داشته باشند که معلم بدون تحقیر کردن به حرف ها و نظرات آن ها گوش می دهد. احترام متقابل بین مربی و هنر جو برای رابطه ای موفق لازم است.
اکثر مربیان هنرهای رزمی دارای کمربند مشکی هستند و برای به دست آوردن آن ، چندین سال به تمرین پرداخته اند. شخص مربی باید دارای صلاحیت جسمی و ذهنی باشد.
مدرسان هنرهای رزمی دارای هنرجویان رده های سنی مختلف( کودکان یا بزرگسالان) هستند. بیشتر مدرسان غیر از کلاس های اموزشی دارای گارگاه های آموزشی و مدارس خاصی هستند. تمامی مدارس رزمی برای آموزش تخصصی هنرجویان رزمی درست شده اند.
مدرس هنرهای رزمی ، مسئول آموزش صحیح به هنرجویان است و نباید فقط به عنوان یک شغل به آن نگاه بکند. اکثر هنرجویان هنرهای رزمی ، علاقه ی وافری به یادگیری سبک ها دارند و انتظار آموزش را از فردی پرشور دارند. رفتار کاری خوب و شخصیت برجسته، برای موفقیت یک مربی ضروری است.
