سر چشمه جودو به کشور ژاپن بر می گردد. جودو را می توان متفاوت تر نسبت به دیگر هنرهای رزمی دانست زیرا در آن استفاده از مشت و لگد ممنوع می باشد. جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود.
برای کسانی که دوست دارند آموخته های خود را به چالش بکشند مسابقات جودو در سطح محلی، منطقه ای، کشوری و بین المللی برگزار خواهد شد. همچنین جودو را می توان اولین هنر رزمی دانست که وارد المپیک شد. این اتفاق در سال 1964 روی داد. اکنون این ورزش در 175 کشور دنیا به صورت حرفه ای دنبال می شود، این امر منجر به این شده است که در بازی های المپیک به دومین ورزش جنجال برانگیز رزمی تبدیل شود.
جودو از هنر رزمی جوجیتسو گرفته شده است. جوجیتسو به معنی هنرهای رزمی می باشد که به وسیله دست خالی انجام می شود. قبل از اینکه جودو در سال 1964 وارد المپیک شود سیستمی از دفاع شخصی بود که توسط جیگوروکانو بنیانگذاری شده بود. جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی مبارزه می کردند و بر اساس دست به یقه شدن می باشد .
لازم به ذکر است که در نام های زیادی در ژاپن برای هنرهای رزمی که بدون وسیله و با دست خالی انجام می شوند وجود دارد. از میان آنها می توان به توریتی ، واتسو ، یاوارا ، گوگوسوگو ، تایوتسو و کمپو اشاره کرد .
در سال ۱۸۸۲ استاد جوانی به نام جیگوروکانو مدرسه ای را برای آموزش هنر رزمی خود به وجود آورد. او نام این باشگاه را باشگاه "کودوکان" و نام هنر رزمی خود را جودو نامید. همانگونه که جوجیتسو به معنای هنر ملایمت است جودو نیز به معنای روش ملایمت می باشد . آقای کانو می خواست با انتخاب این کلمه به شاگردانش هنرهای رزمی عالی را نیز بیاموزد .
ازجمله اهداف اصلی ورزش جودو می توان به پرتاب کردن، گیر انداختن، خفه کردن و قفل مفاصل حریف جهت غلبه بر او اشاره کرد. همانطور که قبلا اشاره کردیم، برخلاف دیگر هنرهای رزمی مشت و لگد زدن در جودو ممنوع است. حتی زمانی که فرد جودو را به عنوان دفاع شخصی فرا می گیرد چگونگی دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را با پرتاب کردن ، خفه کردن و قفل های مفاصل می آموزد . این ورزش اگر به درستی تعلیم داده شود یکی از بهترین روش های دفاع شخصی می باشد.
ازجمله مهمترین و بزرگترین ارزش جودو می توان به تاکید آن بر روی ملایمت و اعتدال به عنوان یک روش اشاره کرد . جودو به رزمی کار یاد می دهد که از درگیری پرهیز کند و به دنبال معتدل ترین راه حل برای همه درگیری ها باشد .
می توان به اولین مزیت ورزش جودو را ایجاد آمادگی جسمانی فوق العاده در رزمی کار دانست. با استفاده از آن، ورزشکار می تواند انعطاف پذیری و قدرت بدنی خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. تمرین تکنیک های مربوط به جودو منجر به قوی تر شدن بدن و مقاومت سیستم قلبی عروقی می شود.
رزمی کار جودو خواهد توانست میزان تمرکز خود را افزیش داده و حافظه ای قوی داشته باشد. داشتن این مزیت ها نه تنها در ورزش جودو به شما کمک می کنند بلکه می توانند در تحصیل و زندگی خصوصی نیز به شما کمک کرده و تاثیر مثبتی داشته باشند. هنر آموزان از طریق تعلیم ذهنی جودو یاد می گیرند چگونه در زیر فشار های زندگی آرامش خود را حفظ کنند . این توانایی در همه چیز از رانندگی گرفته تا امتحان و از کسب درآمد گرفته تا ارتقاء سطح زندگی و غیره تاثیر مثبت دارند .
ازجمله ابزار مورد نیاز برای انجام جودو می توان به تشک جودو اشاره کرد. باید تشک جودو به قدری ضخیم باشد که موقع پرت شردن ورزشکار به او آسیب نرسد. تمام تکنیک های جودو را می توان بر روی تشک انجام داد. توجه داشته باشید که هرگز با کفش روی تشک جودو نروید زیرا ممکن است نوک کفش شما بلوک های کوچک تشک را از جا بکند و یا چیزهای دیگر از کف کفش شما به تشک بچسبد در نتیجه پا یا بدن افرادی که روی تشک تمرین می کنند را مجروح خواهد کرد.
از دیگر سایل مورد نیاز برای انجام ورزش جودو می توان به "جودوگی" یا همان لباس جودو اشاره کرد. انواع مختلفی از این لباس ها مورد استفاده قرار می گیرند. لباس جودو باید به اندازه کافی ضخیم باشد تا در موقع کشیده شدن پاره نشود. نام ژاکت جودو "اوواگی" و نام شلوار جودو" زوبون" است . جودو کار باید طرف چپ لباس را روی طرف راست آن گذاشته و با کمربند ( ابی ) آن ار محکم کند همان گونه که قبلا گفته شد رنگ کمربند نشان دهنده رتبه جودو کار است . کمربند باید محکم باشد و به آسانی پاره نشود. .
علاوه بر آن به یک ترازوی ماشینی (یا یک باسکول ) در باشگاه جودو مدرن لازم است . هر چند در برابر یک حریف ماهر مهارت بالا ضروری است ولی قدرت بدنی بالا و توسعه یافته حرف اول را در برد و باخت می زند.
