در هنر های رزمی مکتبی وجود دارد که می گوید اگر می خواهید از حریف تان جا نمانید، باید روش مبارزه تان را تغییر دهید. برای مثال: اگر شما فایتر هنرهای ایستاده هستید و با یک کشتی گیر مواجه می شوید، باید فورا روش خود را به حالت کشتی و گلاویز شدن
تغییر دهید. تکنیک گلاویزی تان باید از گلاویز شدن یک کشتی گیر بهتر باشد، قدرت ضربات پا و لگدزنی تان از ضربات یک فایتر لگدزن و همچنین قدرت مشت زنی تان از قدرت یک مشت زن (بوکسر) بهتر و قوی تر باشد.
مکتب دیگری وجود دارد که می گوید: شما نباید هرگز در مبارزه نیرویی را با همان نوع نیرو جواب بدهید. به عبارت دیگر، سعی نکنید به حریفی که در ضربه زدن بسیار ماهر است، ضربه بزنید. در عوض، مجموعه ای از مفاهیم و تکنیک هایی به کار ببرید که شما را
قادر به خنثی کردن حملات حریف کند و بتوانید در موقعیتی غیر منتظره او را به دام بیاندازید. من بهترین مفاهیم را در علم وینگ چون یافته ام. چون وینگ چون روشی راهبردی برای مبارزه است که مطمئنا به هر فایتر ایستاده ای کمک می کند تا در درگیری های خیابانی
بر حریف غالب شود.
هنگامی در یک حالت تعادلی وینگ چون هستید، حریف تان قادر به خواندن قصد و نیت تان نیست، چون شما روش مبارزه تان را اعلام نکرده اید و هیچ نشانه و علامتی از خود نشان نداده اید. او نمی تواند تشخیص دهد که شما به چه جهتی و چگونه حرکت می کنید.
این حالت تعادل نیازمند توزیع وزن تان به صورت 50-50 در تمام مدت است. این حالت باعث می شود تا بتوانید هر کدام از پاهایتان را در هر جهت و هر وقت بخواهید حرکت دهید. داشتن حداکثر حرکت، در یک اخطار لحظه ای برای رویارویی با مهاجمان چندگانه یا
مسلح ضروری است. متعادل بودن، انرژی تان را نیز صرفه جویی می کند و آن را برای کاربرد های دیگر در هنگامی که مورد حمله قرار گرفته اید، نگه می دارد.
وینگ چون به شما یاد می دهد وقتی حریف حرکت می کند، باید فورا خود را به حالت یک طرف خنثی (بر اساس سمتی از بدن تان که مورد حمله ی حریف قرار می گیرد) تغییر دهید. اگر او از طرف راست آمد، شما با استفاده از دست و پای راست به او روبه رو شوید و
برعکس. حالت شما در اینجا شبیه یک بوکسر است، با این تفاوت که در اینجا در زاویه ی 45 درجه تغییر جهت می دهید، بنابراین برای ضربه زدن به حریف کمتر پاهایتان را باز می کنید.
در هر نوع مبارزه ای، تعادل بسیار مهم است. سعی کنید در حالی که به حریف تان حمله می کنید، تعادل تان را حفظ کنید. بدون تعادل مناسب، او نمی تواند حرکت کند، دفاع انجام دهد یا به طور کارآمدی ضربه بزند.
در وینگ چون، شما باید تعادل حریف تان را کنترل کنید و سپس در درجه ی اول با کنترل آرنجش نیرویش را منحرف کنید. همانطور که ویلیام چونگ (معروف ترین رزمی کار وینگ چون) می گوید: اگر آرنج حریف تان را کنترل کنید، می توانید تعادلش را برهم بزنید.
همیشه به آرنج تقدم حریف (آرنج دستی که بیشتر به کار می برد) نگاه کنید. به نظرتان چرا آرنج؟ چون وقتی که بازوی او برای ضربه زدن به شما حرکت می کند، آرنجش این کار را انجام می دهد. اگرچه آرنج در فاصله ی کوتاه تر و با سرعت آهسته تری حرکت می
کند، به این معنی نیست که برای حمله و عکس العمل نشان دادن تاثیر کمی دارد و مقابله با آن آسان است.
البته، شما می توانید به مشت حریف نیز نگاه کنید، اما حرکت آن بسیار سریع است و ممکن است قبل از آنکه فرصت کنید آن را بررسی کنید، به صورت تان بخورد. اما، آرنج دور تر از مشت است و برای دنبال کردن آسان تر است. در اینجا فاصله به معنی زمان است.
هر چه مسیر ضربه دور تر باشد، زمان بیشتری در اختیار دارید تا عکس العمل نشان دهید.
صدها سال پیش، هنرمندان رزمی چینی کسف کردند چگونه تعادل حریف را کنترل کنند. کلید اصلی آن، دریافت و حس انرژی بود. آنها با استفاده از عکس العمل های تماسی، می توانستند پیش بینی کنند که حریف از کدام قسمت بدنش استفاده می کند و کدام قسمتش در
حال استراحت است. این ترفند بسیار موفقیت آمیزانه بود و هنوز هم به عنوان بخشی از هنرهای رزمی چینی نام برده می شود.
با استفاده از لمس به جای نگاه کردن، می توانید مدت زمان عکس العمل تان را از 0.2 ثانیه به 0.05 ثانیه کوتاه کنید. هنگامی که از طریق تماس با بدن حریف، حرکت وی را احساس می کنید، چشم هایتان برای انجام وظایف دیگر آزاد است، از جمله: دقیق تر کردن ضربات و نظارت بر دست ها و پاهای آزاد حریف.
این روش آموزشی قدیمی که به نام چی سائو (chi sao) شناخته شده است، روش ترجیحی وینگ چون برای افزایش تاثیر این مهارت است. زیرا به شما کمک می کند تا عکس العمل ها و حساسیت لمس مورد نیاز خود برای مبارزه را بهبود دهید، و به شما امکان پیش بینی آنچه حریف انجام می دهد را می دهد و باعث می شود نسبت به شرایطی که فقط از چشمان تان استفاده می کنید، عکس العمل سریع تری داشته باشید.
