جودو از جیوجیتسو گرفته شده است. این سبک توسط استاد جیگارو کانو ( Jigoro Kano) ایجاد شد. استاد کانو در 28 ام اکتبر سال 1860 به دنیا آمد و در 4 می سال 1938 پس از یک عمر ترویج جودو در گذشت. او پس از کسب مهارت در سبک های متعدد جیوجیتسو مانند کیتو ریو، تنجین- شینیو ریو در دوره ی جوانیش، شروع به گسترش سیستم خودش بر اساس اصول ورزشی مدرن کرد. در سال 1882، در توکیو انجمن جودو کودوکان را بنا کرد و در آنجا شروع به تدریس کرد. این انجمن هنوز هم سازمانی بین المللی برای جودو است.
هدف اصلی جودو، استفاده از قدرت فیزیکی و روانی به طور موثر است. آموزش این سبک درک معنای واقعی زندگی از طریق آموزش فیزیکی و ذهنی حمله و دفاع است. شما باید خودتان به عنوان یک فرد پرورش دهید و شهروندی مفید برای جامعه شوید.
اصول و قوانین جودو آسان است و برای کسی که تکنیک های جودو را مطالعه می کند، ضروری است. تکنیک های جودو یک فرد کوچک و ضعیف (لاغر) را قادر می سازد که بر فردی قوی و بزرگ غلبه کند، چون این تکنیک ها بر اساس اصول علمی از جمله قدرت نفوذ و تعادل است.
کلمه ی دوجو معانی زیادی دارد، از جمله سالن ورزش، سالن تمرین یا مکانی برای یادگیری روش آن. این کلمه به طور رسمی توسط راهبان بودایی برای اشاره به عبادت به کار رفت، که می توان آن را "سالن مراقبه" یا "باشگاه" نیز نامید. به دوجویی که در آن هنر رزمی جودو تمرین می شود، دوجوی جودو می گویند.
جودوگی نام رسمی ژاپنی برای یونیفورم سنتی مورد استفاده در تمرین و مسابقات جودو است. این کلمه در واقع از مقاله های سنتی در مورد لباس ژاپنی گرفته شده است. جیگارو کانو جودوگی اصلی را از کیمونو (Kimono ) و دیگر لباس های ژاپنی قرن بیستم گرفت. علاوه بر این، جودوگی اولین یونیفورم (لباس یک دست) آموزشی هنرهای رزمی مدرن بود. پس از سال ها، دستکش و شلوار این یونیفورم درازتر شدند، مواد سازنده و اندازه شان تغییر کرده بود.
موفقیت در جودو توسط مجموعه ای از درجات شناخته می شود. درجات جودو کار، "کیو" نامیده می شود و معمولا با کمربند های رنگی مشخص می شود. رنگ های متفاوت ممکن است در سراسر جهان به کاررود و در برخی کشور ها بیش از 6 درجه ی "کیو" وجود دارد. ده کمربند مشکی، یا مهارت، درجات در جودو "دان" نامیده می شوند. در مجموع دو سطح در رتبه بندی جودو وجود دارد: سطح کیو و سطح دان.
اصطلاح Sansei شامل چندین سطح معنایی است. برخی هنرمندان رزمی آن را با استاد برابر می دانند، اما این معنا در حوزه های جودو به کار نمی رود. استاد
از طریق آداب و رسوم بسیار خاص و منظم، روش کاربردی و موثر رفتار در همه ی دوجو ها به کار می رود. یکی از قوانینی که شاگرد جودو (Deshi) باید بگیرد، این است که هنگام ورود و خروج از باشگاه باید حرکت خم شدن به صورت ایستاده (که به آن ریتسوری :تعظیم ایستاده می گویند) انجام دهند این تعظیم فقط یک حرکت فیزیکی نیست، بلکه یک عمل اخلاقی نیز به حساب می آید.
شما در هر باشگاهی به حالت روی زانو نشسته (سیزا ) می مانید تا وقتی مربی به شما بگوید به طرز دیگری بشینید.روش مناسب نشستن، سیزا( روی زانو نشستن) یا آنزا (چهار زانو نشسته) است.
وقتی که در باشگاه نشسته اید، اگر پاهایتان را به جلو دراز کنید، بسیار نامناسب و ناشایست است یا اگر روی حصیر دراز بکشید، مگر اینکه در حال تمرین (تایسو) خاصی باشید.
قوانین مسابقاتی جودو به تدریج در طول قرن گذشته، خصوصا از زمان تشکیل فدراسیون بین المللی جودو در سال 1951، شکل گرفت.
