از دیدگاه بسیاری از رزمی کاران عبارت "هنرهای رزمی" آنطور که لازم است پیچیدگی های سیستم های مورد مطالعه ی ما را در این زمینه ها در بر نمی گیرد. به علاوه، تناقضی بین رزمی بودن و هنری بودن چیزها وجود دارد و رزمی کاران حرفه ای بیشتر روی تاثیر فیزیکی این سیستم ها تاکید می کنند. به نظرم می توانیم آنها را هنر بنامیم، زیرا مطمئنا نوعی زیبایی و زیربنای فلسفی در آنها وجود دارد، اما در مجموع نباید از جنبه ی رزمی بودن آن چشم پوشی کنیم.
اگر این نوع سیستم، یک هنر است، بیشتر شبیه به علم شیرین بوکس است. اما همان طور که Donn Draeger (مربی و رزمی کار هنرهای رزمی ژاپنی اهل آمریکا) می گوید: سیستم های جدید در سنت رزمی ژاپن (سیستم هایی که من بیشتر با آنها آشنا هستم)، از واقعیت کارآمدی رزمی تکامل یافته اند، چون ما رزمی کاران در مبارزه با تفنگ و سلاح گرم، بلافاصله تکنیک های چاقو مانند (با دست خالی) را به کار می بریم. از دیدگاه Draeger ، تفاوت های اصطلاحاتی از عنوان های "جیتسو" و "دو" ساخته شده اند، که سیستم های رزمی تر مانند جیوجیتسو ممکن است با سیستم ورزشی تر و فلسفی جودو متفاوت باشد.
بنابراین، سیستمی که شما کار می کنید، بیشتر شبیه مبارزه است یا فلسفه؟ به نظر من بنا به شرایط فرق می کند. اهداف زیادی در هنرهای رزمی وجود دارد. هنرهای رزمی می تواند به عنوان موارد زیردر نظر گرفته شود:
اما من فکر می کنم روش دیگری برای درک بعد "هنری" هنرهای رزمی وجود دارد که به صورت ظریفانه کارایی و تاثیر را در مقابل بحث زیبایی جدا می کند. اگر ما روی فرآیند آموزش (تمرین) این سیستم ها تمرکز کنیم، ممکن است به درک بالایی از جنبه ی هنری آنها برسیم.
بحث من اینجا این است که هر رزمی کار قوی یک هنرمند حرفه ای یا artisan است، فردی که درگیر یک فعالیت فیزیکی است باید چند مهارت واقعی داشته باشد.آنچه ما انجام می دهیم، در پیچیده ترین حس کلام، یک هنر است. هنرمندان رزمی، استادان مرد (craftsmen) و هنرشناسان زن (craftswomen ) هستند.
چه ویژگی هایی با این عنوان مرتبطند؟ من فکر می کنم چند ویژگی مهم وجود دارد که با فرایند آموزشی هنرهای رزمی ارتباط بسیار قوی دارند. البته، منظورمان از ویژگی برجسته، مهارت استثنایی است، اگرچه، درک چگونگی کسب آن مهارت، مهم تر است.
هنرمند حرفه ای شدن، یک پروژه ی پیچیده و بلند مدت است و مستلزم تلاش قابل توجه روی آن بخش از هنرجو است، زیرا مهارت، ویژگی پیچیده ای است و نمی توان آن را سریع به دست آورد.
فرایند یادگیری نیز ویژگی است که نمی توان آن را به تنهایی انجام داد. آموزش درست نیازمند راهنمایی و دستورالعمل مناسب است که آن را فقط می توان از طریق مربی به دست آورد. رزمی کار تحت راهنمایی های استاد دستورالعمل، فیدبک و راهنمایی لازم را کسب می کند. مربی می تواند نمونه ی کاملی از مهارت آن هنر را فراهم کند.
پیشرفت هنرمند رزمی علاوه بر توان فیزیکی، مستلزم قدرت احساسی و ذهنی قابل توجه می باشد. به دلیل خواستار طبیعی و فطرتی فرد برای مهارت، هنرجویان باید فوق العاده خود انگیزش باشند و قادر به خود انتقادی مداوم نیز باشند. مثل همه ی هنرمندان حرفه ای، هنرجوی رزمی باید روی هنرش تمرکز کند و به منظور پیشرفت و ترقی در آن، خود را وقف آن کند. این کار نیازمند فداکاری، نظم و انضباط و ذهنی قوی است. به عبارت دیگر، هنرمند حرفه ای شدن، مثل بازی دخترانه آسان نیست، بلکه سخت و دارای ریسک زیادی است.
