در سن رشدم، همواره بچه ای چاق و تپل بودم، اما خانواده ام نیز همه چاق بودند، بنابراین تا هنگام دانشگاه زیاد در این مورد نگران نبودم. در طول اولین سال دبیرستانم، من و یکی از دوستانم این کلینیک کاهش وزن را در منطقه ی مان یافتیم. کارکنان این کلینیک به ما گفتند که تزریقات ویتامین B12 را شروع کنیم و مقداری قرص های کاهش وزن به ما دادند و به توصیه کردند که کلا خوردن کربوهیدرات ها را متوقف کنیم. بنابراین من چون هیچی از آشپزی با سبزیجات نمی دانستم، دچار سوء تغذیه ی شدید شدم. من اساسا گوشت و پنیر خورده بودم. بعد از کاهش 9 کیلوگرم در طول این دوره دو ماهه، مامانم مرا به دکتر برد، چون من ضعیف و خیس عرق بودم و گرفتگی شدید عضلات شکم داشتم. دکتر بهم گفت که باید دوباره به طور طبیعی غذا بخورم. دوباره در خوردن ماکارونی و نان سبوس دار از رستورانی که کار می کردم، زیاده روی کردم. 9 کیلو وزنی را از دست داده بودم را دوباره به دست آوردم.
پس از آن، از کاهش وزن ناامید شدم. ازدواج کردم، و زمان اولین حاملگیم (پسر اولم) وزنم 22 کیلوگرم افزایش یافت. مدتی بعد که برای پسر دومم حامله شدم، وزنم به 90 کیلوگرم رسید.
شش هفته بعد از تولد بچه دومم، هنگامی که از ترازوی مطب دکترم پایین آمدم، متوجه شدم که تاحالا هیچ وزنی کم نکرده ام. وقتی دیدم 99 کیلو وزن دارم، ترسیدم.چون خودم در سن رشدم چاق بودم، دوست نداشتم بچه هایم به مدرسه بروند و چاق شوند. علاوه بر این، نمی تونستم باور کنم که هنوز شلوار مخصوص حاملگی ام را می پوشم. دیگه وقتش بود که کاری بکنم.
من به خودم گفتم تا وقتی که سایزت کوچکتر نشود، شلوار لی نمی خرم. اول از همه به مامانم گفتم، چون او ناظر برنامه کاهش وزنم بود و مقدار کالری روزانه ام را محاسبه می کرد. سپس، استفاده از برنامه ی "پال فیتنس من" My Fitness Pal app (عنوان برنامه ای بود برای کاهش وزن و تناسب اندام) را برای پیگری چیزی که خورده بودم آغاز کردم.
شروع به جایگزین کردن کالری های ناسالم با کالری های سالم کردم. تاکو (نان پیچیده به دور گوشت خرد کرده و پخته و کاهو و غیره) را با بوقلمون درست می کردم، به جای گوشت گاو. همبرگر را با کاهو می پیچیدم و سیب زمینی شیرین خانگی سرخ می کردم.
بعد از کاهش حدود 4 کیلوگرم از وزنم، احساس فوق العاده خوبی پیدا کردم. یکی از دوستانم من را متقاعد کرد که با او به باشگاه بروم. ما با کلاس های آیروبیک شروع کردیم. من آیروبیک را خیلی دوست داشتم. من می ترسیدم که آیا ورزش کردن واقعا کاهش وزنم کمک می کند. من فکر کردم "چرا من قبلا سعی نکردم این ورزش را انجام دهم؟"
وقتی به کاهش وزن ادامه دادم، برنامه دویدن را نیز اضافه کردم و خیلی از آن لذت می بردم. من در مورد نیکوکاری هایی که برای حمایت از خانواده های آفریقایی (که به آب تمیز نیاز داشتند)، انجام می شد، چیزهایی شنیده بودم و تصمیم گرفتم برای پشیبانی از این خیریه، یک دو نیمه ماراتون انجام دهم. خیلی سخت بود، اما سعی خودمو کردم و در کمتر از دو ساعت آن را به پایان رساندم. تقریبا بعد از یک سال، 37 کیلو وزن کم کردم و به 62 کیلو رسیدم.
وقتی پسر اولم یک ساله بود، می خواست سوار سرسره های لوله ای پارک شود، اما من نتوانستم آن را انجام دهم، چون سایزم مناسب نبود. اما حالا چنین مشکلی ندارم و می توانم بدون پیچ خوردن بازی کنم. احساس خیلی خوبی دارم. همچنین، کاهش وزنم باعث شد تا همکاری ام را با شرکت Flex It Pink شروع کنم و شبکه پشتیبانی آنلاین برای خانم هایی که می خواهند وزن شان را کاهش دهند، دایر کنم.
شش ماه بعد از اینکه به نتیجه رسیدم و وزن ایده آلم را به دست آوردم، من به همراه خانواده ام به ایالت دیگری نقل مکان کردیم. این جابجایی برنامه ی روتین من را خراب کرد و 9 کیلو افزایش وزن پیدا کردم. بازگشتن به اون مسیر کاهش وزنم، خیلی برایم سخت بود، اما می دانستم که نباید سلامتی ام را به خطر بیاندازد. بنابراین برنامه ی جدیدی یافتم که روی زندگی جدیدم تاثیر گذاشت و همه ی وزن اضافی ام را از بین برد. پس هیچ گاه ناامید نشوید و به برنامه ی کاهش وزن تان ادامه دهید.
کلید اصلی موفقیت من، حمایت دوستم بود که من را متقاعد کرد با او به باشگاه بروم. او من را به تمرین کردن و تلاش کردن تشویق می کرد.
موقعی که من شروع به کاهش وزن کردم، مربیم (در رشته ی آیروبیک استپ) هر بار که مرا می دید، روی اینکه چقدر کوچک تر شده ام، اظهار نظر می کرد. اگرچه خودم واقعا تفاوت بزرگی در وزنم نمی دیدم، اما آن فیدبک مثبت به علاوه احساس بهتری که داشتم، به من برای ادامه ی مسیر انگیزه داد.
