سبک های مختلفی از هنرهای رزمی ازجمله، تکواندو، کاراته، جوجیتسو، و همچنین مخلوط هنرهای رزمی MMA وجود دارند. در این مقاله به تعریف محبوب ترین نوع این سبک ها می پردازیم. با استفاده از این اطلاعات اگر کسی از شما بپرسد "چه تفاوتی بین سبک های مختلف هنرهای رزمی وجود دارد؟" شما باید بتوانید به راحتی به آن پاسخ دهید.
در این سبک هنر کشتی در نظر گرفته شده است. آیکیدو یک هنر رزمی ژاپنی است و هدف آن این است که بدون آسیب رساندن به حریف از خود دفاع کنید. آیکیدو برخلاف بسیاری از سبک های رزمی بر مشت و لگد زدن به حریف تمرکز نمی کند بلکه سعی می کند که از انرژی حریف برای کنترل یا دور کردن او از خود استفاده کند.
هاپکیدو یک هنر رزمی کره ای که با استفاده از قفل مفاصل، ضربات، مشت ها و دیگر حرکات به حریف خود حمله می کند. در هاپکیدو از شمشیر، نانچیکو، طناب، عصا و دیگر وسایل سخت استفاده می شود.همچنین هاپکیدو بیشتر بر استفاده از حرکات دایره ای تمرکز می کند. گرچه از روی تشابه اسمی که با آیکیدو دارد به نظر می رسد که شبیه هم باشند اما این دو سبک کاملا با یکدیگر متفاوت می باشند.
یک هنر رزمی ژاپنی نسبتا مدرن است (در سال 1882 ایجاد شده). جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منجر به تسلیم شدن وی شود. جودو تنها یک مبارزه فیزیکی نمی باشد بلکه یک مبارزه فکری نیز هست بدین گونه که یک جودو کار موفق باید قادر باشد حرکات حریف را از قبل پیش بینی کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبی به آن بدهد.
یک هنر رزمی ژاپنی می باشد که برای شکست دادن حریف مسلح و زره پوش می باشد در حالیکه مبارز یا بدون سلاح است یا یک سلاح کوچک در اختیار دارد. از آنجا که حمله مستقیم به یک حریف زره‌پوش به بی‌فایده است، مبارزان بایستی از روش‌هایی چون فنون گرفتنی، پرتابی و قفل مفصل برای خنثی کردن نیروی حریف استفاده کنند و این تکنیک‌ها بر مبنای استفاده از انرژی حریف علیه خودش طراحی شده‌اند. جوجیتسو تقریباً تمامی انواع فنون رزمی (فنون پرتابی، تله‌ای، قفل مفصل، گرفتن، انگشت کردن، گاز گرفتن، فرار کردن، و ضربات دست و پا) را در بر می‌گیرد.
یک هنر رزمی توسعه یافته در اوکیناوای ژاپن می باشد که بر تکنیک های برجسته مانند مانند ضربات مشت زدن، لگد زدن، زانو و آرنج تاکید می کند. در مقایسه با رشته تکواندو، کاراته تمایل به تمرکز بیشتری بر روی ضربات دست دارد، درحالیکه رشته تکواندو بیشتر بر تکنیک های لگد زدن تاکید می کند. سبک های اصلی سنتی کاراته شامل: شوتوکان، شیتو ریو، گوجو ریو و وادو ریو می باشد.
سبکی از مبارزه است که در طول قرن ها در چین توسعه یافته است. برخی از سبک های آن شامل تمرینات فیزیکی می باشد که از حرکات حیوانات تقلید می کند در حالیکه دیگر سبک ها با فلسفه چینی، ادیان و افسانه ها الهام گرفته اند. سبک های داخلی آن به طور عمده در بهره برداری از چی تمرکز دارند، در حالی که سبک های خارجی در بهبود عضلات و آمادگی جسمانی قلبی عروقی تمرکز می کنند. برخی از سبک های رایج عبارتند از: پنجه عقاب، آویزان گار، پنج حیوانات (شائولین کونگ فو)، میمون، مانتیس و وینگ چون.
یک ورزش کامل تماسی است که اجازه می دهد انواع سبک مبارزه مورد استفاده قرار گیرد (از جمله تکنیک های هنرهای رزمی و غیر رزمی). به طور کلی به مجموعه ای از سبک های رزمی حرفه ای اطلاق می شود که در آنها از تکنیک های مختلف رزمی، از انواع مشت و لگدها گرفته تا تکنیک های قفل، اهرم کردن ها، پرتاب ها و تکنیک های خاک استفاده می شود. قوانین این رقابت ها با حداقل محدودیت ها تهیه شده تا جایی که رقابت های MMA در حال حاضر آزادترین رقابت های رزمی جهان محسوب می شوند.
موی تای یک ورزش تایلندی است که یکی از کارآمدترین هنرهای رزمی و روش دفاعی از خود است که در آن ترکیبی از فنون مشت، آرنج، بازو و پا به شکل تخصصی برای حمله و دفاع استفاده می شود. این رشته ورزشی دارای قدمتی بیش از ۲۰۰۰ سال می‌باشد. موی تای یکی از سبکهای آزاد ورزش‌های رزمی است، مبارزات آن در رینگ برگزار می‌شود و از سوی بسیاری به عنوان خشن‌ترین ورزش رزمی یاد می‌شود.
تکواندو یک هنر رزمی کره ای برای دفاع از خود می باشد که یکی از قدیمی ترین اشکال هنر های رزمی نیز به حساب می آید (قدمت آن به بیش از 2000 سال پیش از میلاد بر می گردد) و به طور گسترده ای در جهان انتشار پیدا کرده است. تکواندو بر روی ضربات لگد بلند و تکنیک‌های سریع دست تکیه دارد که این حرکات، آن را از دیگر هنرهای رزمی محبوب و ورزش‌های رزمی، همانند کاراته متمایز می‌سازد. از لحاظ بدنی، تکواندو باعث افزایش قدرت، سرعت، تعادل، انعطاف‌پذیری، و استقامت می‌شود. یک مثال برای اتحاد جسم و روح در تکواندو، شکستن تخته‌های چوبی، آجر و یا کاشی است، که هم به تسلط فیزیکی بر تکنیک، و هم به تمرکز ذهنی برای جمع کردن قدرت فرد نیاز دارد.
تای چی یک سنت باستانی چینی است که در اصل برای دفاع شخصی بوده ولی امروزه به عنوان ورزش برای افزایش سلامتی هم انجام می شود و شامل یک سری حرکات آرام و متمرکز همراه با تنفس عمیق می شود. اغلب به آن مدیتیشن حرکتی می گویند، زیرا از طریق حرکات آرام و پیوسته، آرامش می آورد. این ورزش رقابتی نیست و بیشتر سیستمی از حرکتی کششی آرام با سرعت دلخواه فرد است. هر حرکتی بدون وقفه به حرکتی دیگر ختم می شود تا بدن تان دائماً در حال حرکت باشد.
