یکی از بزرگترین انتقادات به مبارزان ورزشی آن است که آنها نوع مبارزه ای را که در دفاع شخصی با آن مواجهند شبیه سازی نمی کنند. این منتقدان می گویند که کیک بوکسنگ و MMA واقعیت های بالنفسه مرموزی دارند که در فضای مبارزه با تجهیزات ورزشی تعریف می شود و این ورزشکاران با قوانین خاصی مبارزه می کنند که عبارتند از محدودیت زمانی. همچنین برخی از تکنیک ها ممنوع هستند و انحصارا در مسابقات به صورت درگیری فرد به فرد مبارزه صورت می گیرد. همچنین مداخلاتی نیز در زمانی که مبارز آسیب می بیند وجود دارد.
منتقدان به ما می گویند که ورزشکاران خواهان مبارزه عادلانه اند. آیا واقعا چنین است؟ به عنوان کسی که در ورزش های رزمی فعال است، دریافتم که این مباحث هم ارزشمند و هم خسته کننده اند. ارزشمند است زیرا مبارزه حقیقتا بیش از آن چیزی است که در رینگ یا قفس مبارزه می گذرد.
رزمی کارانی که روی دفاع شخصی متمرکزند، ما را وادار می کنند که به نحوه انطباق تکنیک های رینگ با مبارزه بزرگ حقیقی بیندیشیم. اما مباحث آنها خسته کننده است، زیرا آنها ورزش های جنگی و ورزشکاران آن را به درستی توصیف نمی کنند.
نخست، مبارزه ای که در رینگ انجام می شود تا حدی واقعی است. اینکه تا چه حد قابل انتقال به دفاع شخصی است، جای بحث و بررسی دارد. اما منکر نمی شویم که شکستگی استخوان و در رفتگی مفاصل که گاه باعث اتمام مسابقه می شود، مشابه است. ما برآنیم تا بر تکنیک های دفاع شخصی فایق آییم. این آسیب دیدگی ها شاهد واضحی از آن چیزی است که تکنیک های قطعی می توانند انجام دهند. آنها آسیب دیدگی های خاص ورزشی مانند آرنج در تنیس بازان نیستند.
دوم، تضمینی وجود ندارد که مردم در دفاع شخصی اعمال مشابه با آنچه در رینگ انجام می دهند، داشته باشند. بسیاری از رزمی کاران با دفاع شخصی نیز بخوبی آشنا هستند. آنها می دانند در رینگ و خیابان چطور مبارزه کنند و کدام تکنیک در هر موقعیت بهتر است. برای مثال بسیاری از متخصصان جیوجیتسوی برزیلی مدت زمان برابری را صرف اجرای MMA، دست و پنجه نرم کردن با رقیب و دفاع شخصی می کنند.
یکی از موفقترین مربیان MMA، گرگ جکسون، ابتدا تکنیک های دفاع شخصی خود را توسعه داد که آن را گایدو جیوجیتسو می نامد. جکسون هنگام تعلیم MMA به شاگردانش هم روش های پیروزی برای مسابقات در رینگ را می آموزد و هم مهارت های دفاع شخصی را برای درگیری های خیابانی.
اطمینانی به وجود مبارزه عادلانه ندارم. مبارزه عادلانه رویایی بیش نیست که ما سعی داریم با اعمال قوانین، تنظیم و احیای بازار مدلل به آن دست یابیم. اما واقعیت ورزش هایی مانند کیک بوکسینگ و MMA این است که مبارزان به ندرت کاملا مطابق قوانین رفتار کنند. یکی همواره ضرر می کند ولی معمولا ضرر به قدری کوچک است که شانس غلبه بر آن وجود دارد. اما آیا عادلانه است که یک نفر را به دعوا و مبارزه با چند نفر بفرستید؟
گاهی یکی از طرفین درگیری آسب و ضرر بسیاری متحمل می شود و شما متوجه آن نمی شوید تا درگیری در عمل رخ می دهد. مهارت، سرعت یا قدرت یکی از طرفین بسیار بیشتر از دیگری است و فرد ضعیف مانند کیسه بوکس ضربات را نوش جان می کند. شما این را در "جایزه جونز" در مسابقات UFC دیده اید. عدالتی از نحوه از میدان به در کردن حریف نمی بینید.
البته این به ناعادلانه مواجهه فرد در دفاع شخصی نیست. گاه وقتی مسلح نیستید مورد حمله مسلحانه قرار می گیرید یا چند نفر به قصد کشتن و سرقت و... به یک نفر حمله می کنند که شرایط بسیار ناعادلانه و بدی است. نکته آن است که ورزش های رزمی واقعی تر از هنرهای رزمی با گرایش دفاع شخصی است که برای آنها اعتبار می آورد. مسابقات بیشتر از حد تصور ناعادلانه به نظر می رسد.
بنابراین، ورزشهای مبارزه ای اساسا متفاوت از دفاع شخصی هستند. این موضوع باید جدی در نظر گرفته شود. برخی ورزشکاران تونل دید را واقعا لحاظ می کنند و معتقدند که سایر راههای مبارزه خفته هستند. مقابله با انتقادات افرادی که خارج از گود ورزش خودشان هستند، بهترین منش غرورمندانه است.
همه پرسش من آن است، منتقدان مطمئن باشند که آنها به ذات دقیق درگیری و ورزش های مبارزه ای می پردازند نه آنچه از ماهیت این دو تصور می کنند.
منبع: مجله دنیای رزمی
