ورزش های هوازی که گاهی اوقات از آنها به عنوان ورزش های قلبی نام برده می شود نیازمند نیازمند آن هستند که سرعت پمپاژ قلب را افزایش دهند تا جریان خون افزایش یافته و اکسیژن بیشتری به عضلات فرستاده شود. ورزش های هوازی یا به اختصار ایروبیک باعث افزایش نرخ ضربان قلب و تنفس می شود. در مقابل ورزش های بی هوازی (بدون اکسیژن) ورزش هایی هستند که در مدت زمان کم ضربان قلب را افزایش می دهند مانند دویدن شدید یا بلند کردن وزنه های سنگین.
نمونه هایی از تمرینات هوازی عبارتند از شنا، پیاده روی، کلاس های ایروبیک، رقص اسکی و کیک بوکسینگ. تمرینات هوازی در صورتی که شدت آنها در یک سطح به شدت بالا برود می توانند تبدیل به ورزش های بی هوازی شوند. همچنین ورزش های هوازی نه تنها باعث بهبود تناسب اندام می شوند بلکه دارای مزایایی برای سلامت جسمی و روحی می باشند.
ورزش های هوازی می توانند احتمال ابتلا به برخی از سرطان ها، دیابت، افسردگی، بیماری های قلبی عروقی و پوکی استخوان را کاهش دهند. برنامه ورزش های هوازی باید ساده، علمی و واقع بینانه باشد. بعضی مواقع از تجهیزات خاصی مانند تردمیل برای انجام ورزش های هوازی استفاده می شود.
تصور کنید که در حال ورزش کردن هستید. در حین تمرین عرق می کنید، تنفس تان سخت تر می شود، ضربان قلب تان افزایش می یابد و برای اینکه اکسیژن زیادی به عضلات برسد سرعت جریان خون افزایش می یابد و شما این فعالیت را به اندازه چند دقیقه ادامه می دهید. ورزش های ایروبیک ( بسیاری از آن به عنوان ورزش های قلبی نام می برند) به هر گونه فعالیتی که شما می توانید بیش از چند دقیقه آن را حفظ کنید، در حالیکه قلب، ریه و عضلات شما در حال اضافه کاری هستند. در این مقاله مکانیسم ورزش های هوازی را مورد بحث قرار می دهیم:
انتقال و مصرف اکسیژن، نقش قلب و عضلات ازجمله مزایای اثبات شده ورزش های هوازی می باشند که هرچقدر شما آنها را منظم تر انجام دهید از مزایای بیشتر آن ها بهره مند خواهید شد.
این کار با تنفس آغاز می شود. یک انسان بالغ و سالم به طور متوسط حدود 7 تا 8 لیتر هوا در دقیقه استنشاق می کند. هنگامی که ریه های شما پر شد، اکسیژن موجود در هوا (هوا شامل حدود 20 درصد اکسیژن است) از طریق شاخه های و لوله های کوچکی به نام برونشیولها تا زمان رسیدن به آلوئول ها فیلتر می شود. آلوئول ها کیسه های میکروسکوپی هستند که اکسیژن جذب شده را وارد خون می کنند و مستقیم وارد قلب می شوند.
قلب دارای 4 بخش می باشد که پر از خون شده و آن را پمپ می کند (دودهلیزو دوبطن) و برخیعروق کرونربسیار فعال هستند. از آنجا که در تمام این کارها، قلب نیازمند یک منبع تازه اکسیژن می باشد شما از طریق ریه ها باید آن را تامین کنید. هنگامی که قلب خون را پمپاژ می کند اکسیژن و دیگر مواد مغذی را از طریق بطن بزرگ سمت چپ و سیستم گردش خون به تمام اعضای بدن، مانند عضلات و بافت ها که به آن نیاز دارند انتقال می دهند.
در حالت استراحت قلب شما 60 تا 80 بار در دقیقه، 100 هزار بار در روز، 30 میلیون بار در سال و حدود 2.5 میلیارد بار در طول عمر 70 ساله می زند. با هر بار ضربان قلبی که زده می شود حجمی از خون را که شامل مقدار زیادی اکسیژن و مواد مغذی حیاتی می باشد از طریق گردش خون به تمام اندام های بدن فرستاده می شود. حدود 5 لیتر خون در یک دقیقه پمپاژ قلب سالم پمپاژ می شود.
همه اکسیژنی که توسط خون پمپاژ می شود بسیار مهم است. ممکن است که شما با اصطلاح "مصرف اکسیژن" آشنا باشید که در زبان علمی آن را با نام VO2برچسب گذاری کرده اند. این مقدار اکسیژن که عضلات مصرف می کنند را با واحد میلی لیتر / کیلوگرم / دقیقه (میلی لیتر در هرکیلوگرم از وزن بدن)اندازه گیری می کنند. عضلات مانند موتورهایی هستند که برای کار کردن به سوخت نیاز دارند (درست مانند یک خودرو که برای حرکت کردن به بنزین نیاز دارد) با این تفاوت که عضلات ما به جای بنزین از کربوهیدرات و چربی استفاده می کنند. اکسیژن مانند یک بازیکن کلیدی است زیرا به محض اینکه وارد عضلات شد از آن برای سوزاندن چربی و کربوهیدرات ها استفاده می کند.
