تاریخچه مسابقات بوکس به طور رسمی به 677 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد. این موضوع که نبردهای بوکس در آن زمان به چه نوع صورت گرفته اند و چگونه با هم به مبارزه می پرداختند معلوم نیست. همانطور که در تاریخ روم ذکر شده است که طرفین دست های خود را به چرم‌های خامی محکم بسته و سعی میکردند که با ضربات محکمی با استفاده از این مشت‌های سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می‌‌شد.
رزمی کاران در مسابقات بوکس در زمان امپراتوری روم باستان دست های خود را با چیزی شبیه به دستکش که روی آن میخ های محکم فولادی زده شده بود مجهز میکردند و همچنین یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرم های سخت و محکم درست شده بود در دست می‌‌گرفتند و مسابقه را شروع میکردند. استفاده از این دستکش ها باعث می شد که در هر مسابقه یکی از دو طرف حتما سخت مجروح یا کشته شوند.
همزمان با شروع قرن هجدهم میلادی مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند دوباره احیا شدند. بطوریکه گفته می‌‌شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش "سن برنادن" بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می‌‌آموخت و هدفش از این کار این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می‌‌یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می‌‌دانست از این رو او را پدر بوکس نامیده اند.
یکی از استادان شمشیر بازی به نام "جمس فیک" در لندن هم مدرسه بزرگ ورزشی دایر کرد که همراه با تعالیم شمشیر بازی فنون بوک را هم به شاگردان خود آموزش می داد. "جمس فیک" برای مشت‌زنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطه‌ای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین بیاندازند در این کشتی‌گیری هر کس که بر زمین نمی‌خورد فاتح محسوب می‌‌شد. برای این چنین مسابقه‌هایی چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک می‌‌شد و داوطلبان بوکس پس از زدن مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین می‌‌خوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل می‌‌شد.
در قرن هجدهم میلادی با اینکه انواع ورزشها در انگلستان به پیشرفت رسیده و قهرمانان زیادی به وجود آمده بودند به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمی دادند و آن را ورزشی خطرناک می دانستند زیرا تصور می‌‌شد که یکی از داوطلبان حتما بایستی کشته یا سخت مجروح شود.
در قرن هجدهم میلادی یک از استادان بوکس به نام"جون جاکسون" به تدریج بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ زیادی عاید او می شد زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن معین شده بود. این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود بود و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد.
یکی از ورزشکاران انگلیسی به نام "جمس پورله"در سال 1835 میلادی بوکس را به آمریکا برد ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازه‌ای آمریکائی‌ها به این ورزش راغب بودند که در سال 1860 یعنی 25 سال پس از ورود این ورزش در آمریکا "جون سن هیس" آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرن ها قهرمانان دنیا از آن مملکت بوده‌اند پیروز گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد.
با وجود اینکه "جک بروگتون" دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود ولی بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مسابقه‌ها با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر می‌‌جنگیدند به همین دلیل مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول می‌‌کشید. طولانی ترین مسابقه بوکس در سال 1824 در 23 ژوئیه بین قهرمانان آمریکائی "میکه مادن" و" بیل هایس" انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد. این مبارزه جمعاَ شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید.
در سال 1890 و پس از اینکه " مارکیز کوئینزبری " قواعدی جدیدی وضع کرد و استفاده از دستکش بوکس را رسمی اعلام کرد ورزش بوکس به وضعیتی که اکنون می بینید در آمد. او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دورها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور می‌توانست نتیجه نیکویی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقه‌ای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید.
مسابقات با این سبک برای اولین بار در سال 1892 در 7 سپتامبر در "ارولئون" بین "جون سولیوان" آخرین قهرمان مشت‌زن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به "جمس می‌‌کوربت" که او نیز آمریکائی و ار رقیب خود دو سال کوچک‌تر بود انجام و پس از 21 دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش بوکس را آموخته بود.
