در مقایسه سبک های هنرهای رزمی باید حوزه های متفاوت موجود در مبارزه واقعی را نیز در نظر گرفت.این حوزه ها مربوط به فاصله هنرجو از حریفش می باشد و شامل لگد زدن، گیر انداختن و گلاویز شدن است. اگرچه اکثر سبک های رزمی معمولا شامل آموزش در همه ی حوزه ها هستند، اما معمولا یک حوزه بیشتر از دیگر حوزه ها مورد تاکید قرار می گیرد.
تکواندو یکی از محبوب ترین هنرهای رزمی در جهان است. در آموزش این سبک که از کشور کره سرچشمه می گیرد، روی ضربات پا تمرکز می شود و موثرترین روش برای دفاع شخصی است. علاوه بر لگدهای کناری و جلویی اصلی، چرخش نمایشی و لگدهای پرشی نیز در تکواندو آموزش داده می شود. این گونه ضربات پا در هنرهای رزمی اغلب فریب آمیزند و خیلی سریع حمله حریف را متوقف می کنند. لگد خوب و محکم از نزدیک شدن حریف به شما جلوگیری می کند. شما می توانید رقبای قدرتمند تکواندو را هر چهار سال یکبار در مسابقات المپیک تابستانی ببینید. تکواندو در سال 2000 به یک ورزش رسمی المپیکی تبدیل شد.
کنپو کاراته یا کنپوی آمریکایی از لحاظ ضربه زدن، سبک بسیار موثری است. اگرچه در این سبک ضربات پا آموزش داده نمی شود، اما به خاطر اعمال ضربات ناگهانی و ویرانگر که در عرض چند ثانیه چندین هدف را نشانه می گیرد، شناخته شده است. به نقل از برنامه Dragon's Den از استودیوی کنپو کاراته، در این سبک رزمی، هر دفاع نوعی ضربه و هر ضربه نوعی دفاع به حساب می آید. کنپوی آمریکایی توسط استاد بزرگ ادموند پارکر (Edmund Parker) بنیانگذاری شد. او در دهه ی 1950 حرکات دایره وار هنرهای رزمی چینی و حرکات خطی سبک های کاراته ژاپنی را با هم ترکیب کرد. این سبک مبارزه شامل 154 تکنیک دفاع شخصی است که هنرجو می تواند برای دفاع از خود در برابر مهاجمان از آن استفاده کند.
شما در حوزه درگیری و گلاویز شدن با حریف به حدی به حریف نزدیک هستید که می توانید بر دست ها و پاهای او کنترل داشته باشید. در سبک وینگ چون به هنرآموزان آموزش داده می شود که چگونه در این محدوده نزدیک به طور موثری مبارزه کنند. این سبک چینی حدود 300 سال پیش و توسط یک راهبه بودایی تاسیس شد و به نام یکی از شاگردان ارشد وی نامگذاری شد. هنرجویان وینگ چون بیشتر وقت خود را با انجام تمرینی به نام "چی سائو" می گذرانند. چی سائو به معنی "دستان چسبان" است. شما در این تمرین و هنگام انجام تکنیک ها، بازوهایتان را محکم به بازو های حریف می چسبانید، طوری که کاملا همدیگر را لمس کنند. این تمرین حساسیت و عکس العمل های غیر ارادی (رفلکس) شما را افزایش می دهد. به علاوه، چی سائو هوشیاری شما را از نقاط ضعف دفاع حریف بالا می برد. وینگ چون توسط بروس لی محبوبیت پیدا کرد. وی این سبک رزمی را نزد ییپ من، استاد افسانه ای وینگ چون آموخت.
اگر در یک مبارزه درگیر شدید که روی زمین بود، در حوزه ی گلاویزی هستید. جیوجیتسوی برزیلی شامل تکنیک های قفل کردن دست، قفل کردن پا و تکنیک خفه کردن است که در حوزه ی گلاویزی قرار می گیرد. این سبک همچنین به شما یاد می دهد که چگونه از قدرت تان به نفع خود استفاده کنید و خصوصا در برابر حریفان بزرگتر و قوی تر نیز موثر است. جیوجیتسوی برزیلی در دهه ی 1920 و توسط خانواده گریسی در برزیل گسترش یافت، اما اساسا ریشه آن به جیوجیتسوی ژاپنی و جودو برمی گردد. جیوجیتسوی برزیلی در دهه ی 1990 محبوبیتش افزایش یافت، هنگامی که رویس گریس (Royce Grace) این سبک را در مسابقات نهایی قهرمانی مبارزه به کار برد و پیروزی های فراوانی کسب کرد.
