کاراته یک هنر رزمی آسیایی است که از جزایر اوکیناوا در اوایل قرن بیستم سرچشمه می گیرد و در سراسر جهان گسترش یافته است. جای تعجب نیست که با گسترش این هنر، انواع تکنیک هایش و تغییر در آنها نیز گسترش یافته است. این تغییرات سرانجام به ریو ( ryu) های مختلف تبدیل شد. ریو کلمه ای ژاپنی به معنای "مدرسه" مانند یک مدرسه ی فکری است. هر ریوی کاراته روش منحصر به فردی برای هنر مبارزه کردن دارد.
گیچین فوناکوشی (Gichin Funakoshi)، معلم مدرسه ی شوری در اکیناوا کاراته شوتوکان را گسترش داد. فوناکوشی در سال 1921 کاراته را اولین بار به سرزمین ژاپن آورد.
در دهه ی 1930 کنوا مابونی (Kenwa Mabuni)، شیتو ریو را بنیان گذاری کرد. مابونی در یک خانواده ی سامورایی به دنیا آمد و در سنین نوجوانی خود شروع به فراگیری شوری ته ( یک هنر رزمی اکیناوایی) کرد. این سبک به دلیل فهرست بالای کاتاها، یا اشکال یادگیری و دامنه وسیعی از عناصر سبکی شناخته شده است.
کانریو هیگاشیونا (Kanryo Higashionna) که رزمی کار هنر رزمی ناهاته اکیناوایی بود، سبک گوجو ریو (Goju-ryu) را ابداع کرد. گو (Go) به معنی "سخت" و جو (ju) به معنی نرم است و به مشت های قوی این سبک و تکنیک های قفل کردن آن اشاره می کند. مشهورترین کاتای گوجو ریو، کاتای سانچین است که شامل تمرین تکنیک، مراقبه و فعالیت آمادگی جسمانی است.
وادو ریو نوعی کاراته ژاپنی است که تکنیک های آن ترکیب ضربات شوتوکان و گلاویزی جیو جیتسو است. بنیان گذار این سبک، هیرونوری اوتسکا (Hironori Otsuka)، یکی از اولین شاگردان گیچین فونوکاشی بود. او قبل از رسمی کردن سبک جدید خود و درست قبل از جنگ جهانی دوم، با دیگر استادان کاراته و جیو جیتسو نیز تمرین کرد.
شورین ریو توسط چوشین چی بانا (Choshin Chibana) در دهه ی 1930 ابداع شد و شورین کلمه ای ژاپنی برای شائولین است (شائولین نام یک معبد مشهور هنرهای رزمی در چین است). این نام نشان دهنده ی این حقیقت است که کاراته چوشین چی بانا ترکیبی است از شوری ته (هنر رزمی اکیناوایی) و هنرهای رزمی چینی که چی بانا که در طول سفر خود آموخته است.
یوچی ریو از نام کانبون ریو (Kanbun Uechi) گرفته شده است. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، کانبون یوچی شروع به مطالعه سبک Pangai-noon (سبکی جنوبی از کونگ فوی چینی در ایالت فوکین در سرزمین چین است) کرد. او برای تدریس به اکیناوا بازگشت. او یکی از اولین معلمان کاراته در این سرزمین بود که به خارجی ها آموزش می داد.
شوری ریو اولین سبک کاراته است که در ایالت متحده به وجود آمد. این سبک توسط رابرت تریاس (Robert Trias) که در طول جنگ جهانی دوم هنرهای رزمی را مطالعه می کرد، بنیانگذاری شد. در طول دهه های 1940 و 1950 سبک های شوری ته و ناها ته از اکیناوا با سبک های هسینگ آی و کونگ فو از چین با هم گردآوری شدند و سبک شوری ریو را به وجود آوردند.
ماسوتاتسو اویاما (Masutatsu Oyama) بنیانگذار کیوکوشین کای است. کیوکوشین کای در سال 1964 بنیانگذاری شد و سبکی جدیدتر از سبک های سنتی تاسیس شده در دهه های 30- 1920 بود. این سبک شامل تمریناتی سخت و سنگین می باشد. پیروزی در مسابقات این سبک بر اساس ناک داون و ناک اوت کردن حریف است و مبارزان هم ضربات بسیار سختی می زنند و این ضربات را بلوکه می کنند.
برخلاف بیشتر سبک های کاراته، بودوکان در ژاپن یا چین به وجود نیامده است. ریشه بودوکان از مالزی سرچشمه می گیرد ( جایی که آن Chew Choo Soot، جودو و جیوجیتسو را مطالعه کرد). بعد از تاسیس بودوکان در سال 1966، در سراسر آسیای جنوبی و سایر نقاط جهان گسترش یافته است.
چیتو ریو سبکی ژاپنی است که توسط تسویوشی چیتوسه (Tsuyoshi Chitose) در سال 1946 بنیان گذاری شد. این سبک نسل مستقیم Tode و هنر رزمی اکیناوایی اولیه است و با سبک های شورین ریو و شوری ریو بسیار مرتبط است. در این سبک با چرخش سریع و تنش و آرام سازی قسمت پایین تنه برای تکنیک های بالاتنه استفاده می شود.
