برای یافتن ریشه هنرهای رزمی چین، باید با نگاهی عمیق به گذشته بنگریم. قبل از مسیح به خوبی در این مورد بحث می شد. گفته شده است که هنرهای رزمی به مدت طولانی بخشی از تاریخ چین بوده است که در واقع، مشخص کردن ریشه های آن در این کشور کاری سخت است.
اگرچه ما می دانیم که موارد و اسم هایی مانند بودی دارما، کونگ فو، راهبان شائولین و...به هنرهای رزمی چینی مربوطند. اما بهتر است به طور دقیق تر به این موضوع بپردازیم.
تاریخچه و ریشه سبک رزمی باگوآژانگ به قرن نوزدهم در چین برمی گردد. مشخصه این سبک نرم و درونی بودن آن، تکنیک های نفس کشیدن و کیفیت های مراقبه کردن است.
"باگو ژانگ" در لغت به معنی "کف دست سه خطی" است که به سه خطی های موجود در مجموعه کتاب های آیین تائوئیسم خصوصا کتاب ئی چینگ (Yijing) اشاره می کند.
اصطلاح کونگ فو در بسیاری از کشور های دنیای امروزه برای توصیف طیف گسترده ای از انواع هنر های رزمی چین به کار می رود. گفته شده که این اصطلاح در فرهنگ چینی به هرگونه هنر فردی یا مهارت دقیق که از طریق کار کردن سخت به دست می آید، گفته می شود.
انواع زیر سبک های محبوب کونگ فو در شمال چین عبارتند از:
همچنین سبک های کونگ فو در جنوب چین عبارتند از:
در اکثر سبک های هنرهای رزمی یا منحصرا روی مبارزه ایستاده تاکید می شود یا وقت خیلی کمی را به آن اختصاص می دهند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد، اولین سبک هنر های رزمی در چین به نام جیائو دی برای آموزش سربازانی به کار می رفت که چگونه از شاخ های روی کلاه شان، برای شکست دشمنان استفاده کنند. این سبک مبارزه سرانجام به هنر گلاویزی به نام جیائو لی و اکنون به نام شوای جایو تبدیل شد.
سبکی از هنر های رزمی ملی است که مشخصه آن تکنیک های نفس کشیدن می باشد. این سبک، هنر رزمی بسیار محبوبی است که برای کمک به برقراری تعادل و کاهش استرس برای تعداد مشخصی از افراد تمرین کننده مناسب است.
در زبان ماندرین (متداول ترین زبان در کشور چین) اصطلاح تای چی چوان به مشت نهایی عالی، بوکس خیلی شدید، ضربه نهایی یا مشت نامحدود ترجمه می شود.
ووشو در واقع یک سبک نیست و بیشتر به عنوان یک ورزش یا اصطلاح جهانی به کار می رود.
