موی تای هنر هشت عضو نامیده شده است. موی تای تایلندی در مقایسه با دیگر انواع سبک های موی تای، ورزشی بسیار کارآمد در مبارزه است. همان طور که می دانید در این ورزش برای شکست دادن حریف فقط روی ضربات مشت تمرکز نمی شود، بلکه لگد های مربوط به ساق پا، آرنج، زانو و دیگر ضربات ترکیبی نیز به کار می رود. علاوه بر این شمار رزمی کاران موی تای نسبتا زیاد است. ، یعنی ورزشی بسیار محبوب است.
پیشینه سبک های هنرهای رزمی آسیایی را اغلب به دلیل قدمت زیاد آنها به سختی می توان کشف کرد. عدم نگه داری اطلاعات آنها به صورت مکتوب نیز دلیل محکم دیگری برای این ادعا می باشد. موی تای نیز از این قاعده مستثنی نیست. برخی بر این باورند که مردم تایلند هنگام مهاجرت به جنوب شرقی آسیا این سبک را از چین آورده اند. بعضی دیگر معتقدند که از هنرهای رزمی خمر (کشورهای برمه، ویتنام و کامبوج) از جمله پارادال سری (در اصطلاح به زبان خمری به هنرهای رزمی منطقه هندوچین گفته می شود) سرچشمه می گیرد. وجود برخی شباهت ها بین دو سبک موی تای و پارادال سری نشان می دهد که نظریه گروه دوم بیشتر محتمل است. طبق محبوب ترین نظریه، موی تای نیز مانند اکثر سبک های رزمی که تاریخچه قابل توجهی دارند، تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله سبک های هنرهای رزمی خمر یا کامبوج بوده است. (و نیز توسط مردم تایلند در طول مهاجرت شان از چین آورده شده است).
علی رغم همه ی این نظریه ها، گفته شده است که موی تای از یک سبک مبارزه قدیمی تایلندی یا سیامی به نام موی بوران (بوکس قدیمی) سرچشمه گرفته است و احتمالا علاوه بر موارد ذکر شده تحت تاثیر سبک کرابی کرابونگ (کرابی کرابونگ سلاحی مخصوص هنر رزمی تایلندی است) هم قرار گرفته است.
آنچه مشخص است این است که در اوایل پیدایش موی تای، وجود تعداد قابل توجهی مهاجم در این کشور باعث شد که مردم به یادگیری دفاع شخصی در مبارزه شاخ به شاخ نیاز پیدا کنند.
آنچه در ابتدا تقریبا صرفا برای دفاع شخصی بود، سرانجام به یک نوع ورزش تبدیل شد. به علاوه، مبارزات موی تای به دوره ی قبل از سوخوتای (1377_ 1238) برمی گردد، دوره ای که مبارزان از طریق سلحشوری های خود کسب درآمد می کردند. در ابتدا، بوکسرها یا مبارزان موی تای بدون استفاده از دستکش مبارزه می کردند. مبارزه آنها با ضربات شدید همراه بود و گرفتن لباس و بدن یکدیگر مجاز نبود اما ضربه زدن به کشاله ران و کله سر قابل قبول بود. طبقه بندی وزن نیز مهم نبود و معمولا جایی که مبارزان قرار می گرفتند، رینگ بود. گاهی اوقات راندها اجرا می شد. علاوه بر این، در طول دوره ی سوخوتای، موی تای روشی برای اثبات اصالت خانوادگی مردم تایلند بود که منجر به بقای زندگی و وارث شدن آنان می شد.
در طول دوره ی آیوتایا، همان طور که امروزه هم مبارزان از باند استفاده می کنند، جنگجویان برای محافظت از انگشتان و مچ دست شان، پارچه ای حاوی شاهدانه خام را به دور دست خود باند پیچی می کردند.به این نوع مبارزه Muay Kaad Chuek (به معنای طناب بستن به مشت یا باند پیچی دست) می گفتند. افسانه های زیادی در این باره وجود دارد. برخی جنگجویان قدیمی قبل از مبارزه دست های باند پیچی شده خود را ابتدا در نوعی چسب و سپس در خرده شیشه (ground glass) فرو می بردند.
در دوره ی آیوتایا گروهی از نگهبانان سلطنتی نیز به نام Grom Nak Muay (گروه مبارزان موی) بنیان گذاری شد. این گروه در دوره ی سلطنت های Rava V و Rama VII در این مناطق مستقر شدند. در طول دوره ی Rama V محبوبیت موی تای در پی علاقه فراوان پادشاه به این هنر افزایش یافت. علاوه بر این، افراد ماهر در موی تای شروع به آموزش آن در کمپ های آموزشی که در آن دانش آموزان غذا و سرپناه داده می شدند، کردند. وفادارای اعضا برای گروه به حدی بود که بسیاری از دانش آموزان نام کمپ را به عنوان نام خانوادگی خود برگزیده بودند.
امروزه مبارزان موی تای در رینگ های استادیوم ها و با پوشیدن دستکش بوکس مبارزه می کنند. این مسابقات بسیار پرطرفدار هستند و افراد از سراسر جهان می توانند این مسابقات را ببینند.
در اواخر قرن هیجدهم (1760)، آیوتایا (تایلند) توسط سربازان برمه ای فتح شد. در طول این محاصره، گروهی از ساکنین تایلند از جمله بوکسر های تایلندی به اسارت گرفته شدند. در سال 1774 فستیوالی توسط پادشاه برمه برگزار شد که یکی از این بوکسر های تایلندی به نام نای خانوم توم در این مراسم قهرمان موی تای شد. توم خیلی سریع حریفش را از پای درآورد. پادشاه از او خواست تا با نه قهرمان برمه ای دیگر به صورت پی در پی مبارزه کند. در نهایت او همه ی آنها را شکست داد. سرانجام پادشاه بسیار مجذوب مبارزه وی شد و ضمن اهدای جوایز مختلف، او را نیز آزاد کرد و به کشور خود یعنی تایلند برگردانید. تا به امروز، هر سال پیروزی توم در 17 مارس "روز بوکسر" جشن گرفته می شود و این پیروزی هنوز هم باعث غرور و افتخار مردم تایلند است.
موی تای عمدتا یک هنر رزمی ضربه ای شدید است که در آن هشت عضو بدن از جمله ساق پاها، آرنج ها، زانوها و دست ها برای ضربه زدن به حریف به کار می رود. امروزه، دفاع هاو ضربات مخصوص موی تای اغلب در رینگ کیک بوکسینگ یا MMA (ورزشی که بخش اصلی تمرین آن، موی تای است) دیده می شود.
یکی از ویژگی هایی که موی تای را از دیگر سبک های ضربه ای متمایز می کند، استفاده از کلینچ (بغل کردن حریف) است. برخلاف بسیاری از سبک های دیگر مانند کیک بوکسینگ ژاپنی و بوکس غربی که حریفان هنگام گرفتن یکدیگر از هم جدا می مانند، در موی تای به این صورت نیست. علاوه بر این، رزمی کاران موی تای اغلب اوقات پشت گردن حریف را محکم می گیرند و با زانو به شکم وی ضربه می زنند. استفاده مداوم و موثر از ضربات آرنج نیز یکی از ویژگی هایی است که موی تای را از دیگر سبک های رزمی تفکیک می کند.
هدف اصلی مبارز در مسابقات کیک بوکسینگ موی تای، برنده شدن با ناک اوت کردن یا روش تصمیم گیری سریع است. اما در مبارزه واقعی موی تای، هدف اصلی مبارز دفاع در برابر مهاجم به طور موثر و سریع می باشد.
