هنر رزمی فیلیپینی- کالی اسکریما

چطور می توان از هنرهای رزمی صحبت کرد و اشاره ای به کشور فیلیپین نکنیم؟ هنرهای رزمی فیلیپینی را می توان کاربردی ترین هنرهای رزمی دانست که تقریبا در آنها هیچ حرکت نمایشی قرار ندارد. به  احتمال زیاد دلیل توجه و استقبال مردم از هنرهای رزمی فیلیپینی همین کاربردی بودن آن و عدم وجود حرکات نمایشی در آن باشد. در این مقاله قصد داریم به برسی کالی اسکریما بپردازیم.

اکثر متخصصان کالی را به عنوان مادر هنرهای رزمی فیلیپینی می دانند. زمانیکه فیلیپین توسط کشور اسپانیا اشغال شده بود اسپانیایی ها استفاده از تمامی هنرهای رزمی را ممنوع کردند و استفاده از آن را جرم می دانستند. در دوران تصرف فیلیپین توسط اسپانیا استفاده و حمل سلاح ممنوع گردید و از این مرحله بود که استفاده از چوب بعنوان یک سلاح توسعه بیشتری یافت. عناصر سبک رزمی کالی در بازی های محلی و رقص های ذاتی مردم این کشور پنهان بود و تحت تأثیر نفوذ اسپانیایی ها، هنرهای رزمی و ذاتی مردم فیلیپین به نام های اسکریما، استوکادا، آرنیس دمانویا آرنیس شناخته شدند. در سال 1985 اولین رقابت های جهانی آرنیس برگزار شد.
اسکریما که به همراه واژه های آرنیس و کالی می آید به مجموعه ای از رشته های رزمی فیلیپینی گفته می شود که از سلاح هایی مانند چوب، شمشیر، چاقو، نیزه و دیگر سلاح های برنده بهره می گیرند. البته بعضی اوقات از این واژه برای مبارزه های با دست خالی و خلع سلاح کردن حریف استفاده می کنند.
جالب است بدانید که اسکریما از کلمه فرانسوی اسگریما که به معنی شمشیر بازی می باشد گرفته شده است. همچنین لغت آرنیس از لغت اسپانیایی آرنس که به معنی زره می باشد گرفته شده است. اگرچه در فیلیپین به ندرت از واژه کالی استفاده می کنند اما در خارج از فیلیپین از آن به عنوان معادلی برای اسکریما و آرنیس استفاده می کنند.
 لغت کالی اگرچه بندرت در فیلیپین مورد استفاده قرار می گیرد ولی در خارج از فیلیپین استفاده از آن بعنوان معادل برای اسکریما و آرنیس معمول شده است. مبارزان اسکریما را اسکریمادور یا آرنیسادور گویند. کالی دارای 12 منطقه مبارزه، اسکریما 9 منطقه و آرنیس هم 6 منطقه مبارزه دارند. استفاده از چوب کوتاه یا یک خنجر بلند، استفاده از دو اسلحه به صورت همزمان که شامل یک شمشیر و یک خنجر می باشد، مبارزه با دستان خالی که در آن از ضربات مشت، لگد و یا گلاویزشدن با حریف استاده می شود.

 

 از روش های مختلف مبارزه در این سبک ها می توان به استفاده از میله و نیزه و ضربه زدن به طور همزمان، استفاده از سلاح های انعطاف پذیر مانند شلاق، طناب نیسمی دندانه ای، سلاح های پرتابی و تفنگ بادی اشاره کرد. میله هایی که در سبک آرنیس استفاده می شوند به طور معمول از جنس چوب بوده و یا از جنس نوع خاصی از بامبوی فیلیپینی که به آنها راتان گفته می شود، طول آنها معمولاً 70 سانتی متر و قطرشان 2 سانتی متر می باشد. البته طول این شمشیرها می تواند از 30 تا 220  سانتیمتر متغیر باشد.
جالب است بدانید که در سبک های اسکریما و آرنیس، مبارزان بیشتر از میله یا چوب استفاده می کنند و در کالی سلاح مورد استفاده تیغه یا شمشیر است. اما نکته مشترک بین همه این سبکها هندسه می باشد. در ضربه های دفاعی و زمان حمله، تمامی حرکات، خطوط و مسیرها حائز اهمیت می باشند. استفاده همزمان از دست ها و پاها مستلزم کسب تجربه بسیار می باشد. در هنرهای رزمی فیلیپینی استفاده از زانو، آرنج، لگدهای کوتاه و مشت در هنگام ایجاد فاصله بسیار نزدیک بین دو مبارز آزاد است. ضربه با سر، گرفتن حریف، پرتاب، ضربه با آرنج، شانه، قوزک و زانو نیز آزاد می باشد.

 

برخلاف دیگر رشته های رزمی، رزمی کارهای اسکریما روند آموزش خود را با آموزش سلاح شروع خواهند کرد و مبارزه بدون سلاح و خلع سلاح کردن حریف در مراحل پیشرفته تر و حرفه ای به آنها آموزش داده می شود. ولی برای این تفاوت دلیل بسیار محکمی وجود دارد. زیرا در هنرهای رزمی فیلیپین اعتقاد بر این است که حرکات مبارزاتی توسط دست ها از همان اصولی پیروی می کنند که حرکات سلاح در مبارزه انجام می دهد و این حرکات وقتی با سلاح آغاز گردد به دلیل وزن سلاح و تقویت و هماهنگی به وجود آمده در عضلات ناشی از تمرین با سلاح، در تکنیک های استفاده از دست خالی، هنرجو را به راحتی از توسعه توانایی های مبارزاتی برخوردار می کند.
 
اسکریما تنها از یک مجموعه روش مبارزاتی واحد برای تمامی سلاحها استفاده می کند و همان حرکات و تکنیکها در تمامی موارد تکرار می شود. در این هنر رزمی معمولاً در ابتدا آموزش با دو سلاح آغاز می شود و این نکته باعث می شود تا هنرجو بیاموزد که چگونه از استقلال حرکتی هرکدام از دستها برخوردار شود که در زمان حمله و دفاع مناطق مختلف را پوشش می دهند.