فرض کنید شما در هنگام نیمه شب در خیابانی تنها هستید، مورد حمله یک مهاجم قرار می گیرید. او بدون هیچ ترسی به شما نزدیک می شود، از شما پول می خواهد و شما را تهدید می کند و زندگی تان را به خطر می اندازد. آیا شما تسلیم می شوید و نام تان را به فهرست قربانیان اضافه می کنید؟ یا خودتان را کنترل می کنید، باهاش مبارزه می کنید و موقعیت را به نفع خودتان تغییر می دهید؟
یکی از محبوب ترین و قانونمند ترین سبک های کاراته، "شوتوکان" است که یک قرن پیش توسط " گیچین فونوکاشی" بنیان گذاری شد. فونوکاشی مردی ساده و بی ادعا بود که علاوه بر هنرهای رزمی به خطاطی نیز علاقه ی وافری داشت. "شوتو" نام خودکاری بود که او برای خطاطی استفاده می کرد و زمانی که به عنوان مربی کاراته تجربه کسب کرد، سبک مبارزه اش با نام "شوتوکان" معروف شد.
این مربی مورد احترام هنگامی که در سال 1922 از اکیناوا به ژاپن رفت، فونوکاشی خود را در مقامی جهانی در کاراته جای داد. در اوایل دهه ی 70 که فونوکاشی با استفاده از تکنیک های کاراته در یک مبارزه ی سخت برنده شد، کاراته به عنوان یک هنر رزمی رسمی در ژاپن شناخته شد. در زمان مرگش در سال 1957، شوتوکان یکی از مورد توجه ترین و محبوب ترین هنرهای رزمی جهان بود و امروزه هم هست.
همانطور که "95 پایان نامه" ی مارتین لوتر دین را تحت تاثیر قرار داده، "20 اصل کاراته" ی فونوکاشی نیز هنرهای رزمی را هدایت کرده است. در واقع، مدارک کمی از جمله تاثیر عمقی روی کاراته امروزی وجود داشته است. اگرچه بیشتر اصول فونوکاشی کاربرد های معنوی دارند، به دفاع شخصی با استفاده از دست ها نیز مربوط می شود.
برای مثال، اصل 12 می گوید: به جای فکر کردن به برنده شدن، به عملکرد بهتر خود فکر کنید. اصل 16 نیز آمادگی دائمی را در برابر حریف توصیه می کند: به محض اینکه از منزل خارج می شوید، یک میلیون حریف منتظر روبه رو شدن با شما هستند.
فونوکاشی این گونه توضیح می دهد که چرا شوتوکان برای دفاع شخصی مناسب است: این هنر تسلط بر نفس کامل را فراهم می کند و علاوه بر اینکه یک سیستم حرکتی در دفاع کردن است، شامل ضربات دست و پا نیز می باشد.
اگرچه، هدف از عدالت اغلب فیزیکی است و اگر شما می خواهید در یک درگیری خیابانی جان سالم به در ببرید، به یک هنر رزمی نیاز دارید. جیمز فیلد (James Field)، که دارای دان 7 کمربند مشکی شوتوکان است و یکی از متشخص ترین رزمی کاران آمریکایی این هنر (شوتوکان) است، اصرار دارد که می تواند این کار را انجام دهد. او می گوید: شوتوکان کاراته، دفاع شخصی است.
فیلد حدود 40 سال در انجمن کاراته ژاپن تدریس کرد و یک مدرسه ی مشهور شوتوکان را در سانتا مونیکای کالیفرنیا راه اندازی کرد. او می گوید: ما به تبادل ضربات با مهاجمان توصیه نمی کنیم. ما به شما یاد نمی دهیم که چگونه مستقیما مبارزه کنید. بلکه، ما به شما چگونگی دفاع از خودتان را آموزش می دهیم.
رزمی کاران شوتوکان با آموزش قدیمی شان سعی می کنند از ضربات مهاجم خودداری کنند. و در صورتی که مجبور باشند مهاجم را ضربه بزنند، ضربه را می زنند و فرار می کنند. جیمز فیلد می گوید: اگر شما مهاجمی را بزنید، این موقعیت را طول ندهید و ضربات مشت را مبادله کنید. مبارزه را سریعا تمام کنید و آنجا را ترک کنید.
آیا خیالپردازی به نظر می رسد؟ شاید. اما این ترفند ها برای دفاع شخصی شوتوکان ضروری است و اصول اساسی آن را تشکیل می دهد و در تکنیک های ترکیبی پیشرفته ی مبارزه نیست. رابین ریلی (Robin Rielly) می گوید: مدارس سنتی کاراته زمان زیادی را صرف تمرین تکنیک های اصلی، اشکال و تمرینات اصلی می کنند. نتیجه ی این کار، تولید هنرجویانی است که در تکنیک ها بسیار عالی عمل می کنند و درک کاملی از کاراته و چگونگی تاثیر آن دارند.
متاسفانه، ریلی (Robin Rielly) مربیان زیادی را دیده است که دفاع شخصی را آموزش داده اند، اما اصول مربوط به مبارزه ی آزاد را نادیده گرفته است. او تذکر می دهد که این اشتباه است. توانایی مبارزه آزاد یا مبارزه خوب، نتیجه ی آموزش و تمرین است و نباید اصلی به معنای آموزش باشد.
بر این اساس، هنرجویان شوتوکان بیشتر حرکات دفاع شخصی شان را از آموزش و تمرین فرم ها یاد می گیرند. این دیدگاه برای برخی افراد، خصوصا افراد مبتدی قابل فهم نیست، اما فرم های شوتوکان کاملا پر از تکنیک های کاربردی دفاع شخصی است.
