فوشان محل تولد وینگ چون و جایی است که استاد ییپ من مشهور، به مطالعه ی کونگ فو پرداخت. بروس لی ،یکی از مشهورترین هنرمندان رزمی شناخته شده در غرب، شاگرد ییپ من بود. وینگ چون فوشان سبک بسیار مشهور کونگ فو و شاخه ای از سیئو لوم (شائولین) کونگ فو است. استاد ییپ من هنرش را در فوشان از شاگرد ارشد سیئو لوم به نام چان وا شان ( Chan Wah-Shun)، یاد گرفت. ییپ من به خاطر مشکلات ناشی از اشغال ژاپن در فوشان تدریس نکرد. او چندین شاگرد را با خود به هنگ کنگ برد، جایی که او به عنوان معلم وینگ چون شهرت بیشتری یافت. به پاس زحمات اولیه شاگردش بروس لی، توجه جهانی به این هنر جلب شد. این شهرت با زحمت و تلاش ییپ من و پراکنده شدن بسیاری از شاگردانش بیشتر شد و باعث شهرت جهانی وینگ چون شد. علی رغم این حقیقت که بسیاری از شاخه های دیگر وینگ چون نیز در هنگ کنگ بنا شده اند، هنر ییپ من به عنوان وینگ چون هنگ کنگ شناخته شده است. هنر ییپ من که به آن وینگ چون فوشان می گویند، توسط شاگردانش در شهر بومی شان تمرین می شد. البته این برتری فقط به شاخه (سبک )ییپ من اختصاص دارد.
این سبک ویژه روی صرفه جویی حرکات و ترکیب حرکات دفاع و حمله به طور هم زمان تاکید می کند. وینگ چون یک هنر رزمی دفاع شخصی است که شامل ضربات پا، تکنیک جارو کردن، حملات، ضربات مشت، حرکات فریب دهنده و تکنیک کنترل کردن می باشد. در این سبک دفاع و حمله بسیار هماهنگ اند. این سبک برای انجام یک حمله ی سریع از دامنه ی کوتاه حرکات همراه با ضربات سریع و هماهنگ شده با پا استفاده می کند.
پایه ی وینگ چون شکلی از تائو لو (Tao Lu) به نام شیائو نیان تن ( Xiao Nian Ton) است. به ترتیب حرکات در هنرهای رزمی تائو لو می گویند. در وینگ چون از فرم های دست خالی، تکنیک های فریب هنده و سلاح ها استفاده می شود.
فرم سیل لیم تائو پایه ی اساسی تمام تکنیک های وینگ چون مثل دفاع و حمله با دست را شامل می شود. ضربات مشت، ضربات کف دست، استفاده از خط مرکزی، چگونگی دفاع در قسمت بالایی، میانی و پایینی بدن، تکنیک های شکستن و قفل کردن در این سبک تمرین می شود و شما تکنیک های هماهنگی پا (با اعضای دیگر) را که در سه فرم شکل گرفته اند، یاد می گیرید. فرم اولی سیل لیم تائو است. دومی چوم کیو (Chum Kiu) به معنی جستجوی پل و یک نوع فرم دست خالی است. در مقایسه با اولین فرم یعنی سیل لیم تائو (Sil Lim Tau) که در یک لحظه فقط از یک دست استفاده می کند، در چوم کیو هم زمان از هر دو دست استفاده می شود و برای مبارزه موثرتر است. در این فرم حرکات پا با ضربات لگد ترکیب می شود. با تمرین این فرم می توانید تعادل و تحرک تان را افزایش دهید و از هر دو دست، پا و لگد استفاده کنید. سومین و آخرین فرم، بیو جی (Biu Ji) و به معنی انگشتان پیشرو است که پیشرفته ترین فرم با دستان باز است. با انجام این فرم، هماهنگی، تعادل و دقت حرکات پاهایتان بیشتر می شود. شما می توانید به نقاط فشار حریف ضربه بزنید و برای کنترل حریف مهارت چی سائو و چی گرک را در خودتان تقویت کنید. این حرکات بیو جی، حرکاتی هستند که شما برای پایان دادن به مبارزه به کار می برید و شامل انواع ضربات پای وینگ چون، تکنیک های شکستن، ضربات آرنج و حملات انگشتان پیشرو می باشند. در صورتی که این مهارت ها را کسب کنید، به یک سلاح سیار تبدیل خواهید شد.
شاگردان سطح پیشرفته آدمک چوبی یا موک یان جونگ (Muk Yan Jong ) و سلاح ها را یاد می گیرند. استفاده از آدمک چوبی مثل این است که شما از یک پارتنر (حریف) برای آموزش استفاده کنید. شما نباید هنگام استفاده از این آدمک از فشار استفاده کنید، هنگام استفاده اولین بار به آهستگی و آرامی حرکات را شروع کنید و روی انجام حرکات تمرکز کنید. با تمرین بیشتر این وسیله به طور طبیعی سرعت و دقت تان افزایش می یابد. وقتی که سرعت و دقت داشته باشید، بنابراین توان و قدرت کار با آن را نیز به دست می آورید. بارت چام دائو (Bart Cham Dao) یا چاقوی دو لبه برنده هشتی شکل یا شمشیر پروانه ای شکل سلاحی است که از معبد شائولین سرچشمه می گیرد و توسط راهبان شائولین به کار می رفته است. هدف این چاقو بریدن مچ دست، آرنج، زانو و مچ پاست.
شما می توانید برای دفاع یا حمله از هر دو دستتان به طور هم زمان استفاده کنید و حرکات پا و لگدهایتان را با هم هماهنگ کنید. این حرکات به عنوان نوعی کشش محسوب می شود، چون شما می توانید به بالا، پایین، نزدیک یا دور حمله کنید. لوک دیم بون کوآن (نیزه ی شش و نیم نقطه ای) که به آن نیزه ی اژدها نیز می گویند، یک چوب دراز است که از آن می توان برای مبارزه از راه دور استفاده کرد.
آرام سازی بدن و ذهن تان را یاد بگیرید. لباس سبک و کفش ورزشی راحت بپوشید. همیشه دستورالعمل های استاد خود را با دقت دنبال کنید. نظم و ترتیب آنها مهم نیست، بلکه اهمیت و کیفیت شان باید مورد توجه قرار گیرد؛ وینگ چون خیلی باحال است.
