نام های دیگر نانچیکو، نانچاکو، نونچاکو یا میله های زنجیره ای (chain sticks) است. نانچیکو (نانچاکو) در ابتدا یک ابزار کشاورزی بود که برای درو کردن برنج به کار می رفت، سپس به یک سلاح سنتی اکیناوا تبدیل شد. نانچاکو از دو چماق تشکیل شده است که در انتها با یک زنجیر یا طناب کوتاه متصل به هم شده اند.
حدود 350 سال پیش در زمان اشغال اوکیناوای ژاپن، جنگ سالاران مهاجم استفاده از سلاح های معمولی مانند تفنگ، شمشیر و نیزه را ممنوع کردند. بنابراین، مردم اکیناوا توجه خود را به کاراته و کوبودو معطوف کردند. سلاح های هنر رزمی کاراته شامل bo (یک چوب بلند)، sai (شمشیری کوتاه که دارای دو چنگال در قسمت دسته ی آن است)، kama (نوعی داس) و surushin (طنابی طویل که به دو سر آن وزنه هایی وصل است) برای حفاظت و دفاع شخصی است.
برخی از سلاح های کوبودو (kobu-do) ابزار کشاورزی بودند که کشاورزان مبتکر آنها را به وسایل حفاظتی مفید تبدیل کردند. برای مثال، قسمت جلویی نانچاکو وسیله ای برای کوبیدن و خرد کردن غلات بود که بعد ها به عنوان سلاح به کار رفت. نانچاکوهای آن زمان از دو چوب جنگلی سفت و محکم ساخته شده بود و با طنابی که از دم اسب بافته شده بود، به هم وصل می شدند. امروزه چوب ها به وسیله طناب یا زنجیر به هم وصل می شوند. به دلیل ظاهر بی خشونت و بی خطر نانچاکو ممکن است آن را با اسباب بازی یا دسته ای چوب بی خطر اشتباه گرفت. اگرچه می توان در یک موقعیت دفاعی از آن برای حمله زدن، بلوکه کردن، ضربه زدن، چرخاندن و نیشگون گرفتن استفاده کرد.
