بسیاری از سلاح های هنرهای رزمی تقریبا قدیمی اند و قدمت شان به زمان اختراع سلاح های مربوط به باروت و تفنگ برمی گردد. آموزش سلاح هایی که عموما در دوران های امروزی هیچ کاربردی ندارند، مانند چماق، نیزه، شمشیر بلند، شلاق های زنجیره ای و غیره چه فوایدی دارد؟ من قبول دارم که "کاربرد" این سلاح ها احتمالا بحث انگیز باشد، اما من درباره ی هدف این سوال حدس می زنم که اکثر مردم برای دفاع شخصی یا حمله به طور منظم چماق، شمشیر یا نیزه را با خود حمل نمی کنند و این گونه سلاح ها معمولا به صورت عادی برای آموزش به کار نمی روند. من سعی می کنم فرق بین این سلاح ها و دیگر سلاح ها مانند انواع چاقوها را که در دنیای امروزی به کار می روند، مشخص کنم.
سلاح وسیله ای برای افزایش نیرو است. این وسیله به شما کمک می کند تا با زور و تقلای کمتر و مدت زمان کوتاه تر، صدمه بیشتری به حریف تان وارد کنید و خودتان نیز کمتر در معرض خطر قرار بگیرید. استفاده از سلاح در یک موقعیت دفاع شخصی به درد شما می خورد، خصوصا وقتی که اشیای روزمره به عنوان سلاح شبیه سازی شوند و به کار روند. آیا شما چماق ندارید؟ آیا چماق ندارید؟ جارو می تواند کار شما را راه بیاندازد. اگر شمشیر ندارید، می توانید از چتر استفاده کنید. اگر چوب اسکریما در دسترس تان نیست، از یک چتر کوچک استفاده کنید و در صورتی که طناب دارت ندارید، کمربندتان را به کار ببرید.
برخی سلاح ها (مانند چماق، چوب اسکریما، تونفا و سای) نیز یک بخش دفاعی بزرگ دارند. این گونه سلاح ها را می توان برای دفاع از خود در برابر صدمه به کار برد. و برخی سلاح ها دارای اجزای دفاعی مستقیم هستند، از جمله: کلاه خود، پوشش محافظ و زره. در موقعیت های دفاع شخصی، توانایی استفاده از سلاح به حالت تدافعی به حافظت تان در برابر صدمه (در حالی که به دردسر می افتید و یا در موقعیت اضطراری هستید) کمک می کند. به منظور استفاده ی تهاجمی از سلاح ها، توانایی به کار بردن اشیاء روزمره بسیار مفید است. به جای زره از درب سطل آشغال، درب دیگ زودپز، دیگ زودپز یا بالشتک مبل و به جای چماق از چوب گردگیر و یا چتر استفاده کنید.
شما می توانید در مورد همه ی سلاح ها، خصوصا خطر و تهدید به کار بردن آنها، فرض کنید که می توانند نقش دفاعی داشته باشند. اما صرف نظر از خطر شان، یک اسلحه یا چاقو می تواند ارزش دفاعی نسبتا کمی داشته باشد و می توان از آنها برای خلع سلاح کردن حریف یا به اصطلاح "کشیدن دندان مار" استفاده کرد، اگرچه در اصل تهاجمی اند، در حالت تهاجمی سخت، بهترین دفاع به حساب می آیند.
بهبود ذهنی و فیزیکی یکی از مزایای مهم آموزش هنرهای رزمی است. مزایای سلاح ها بیشتر از این هاست و نه تنها به ایجاد تعادل و طرز قرار گرفتن شما، بلکه به توسعه تان نیز کمک می کند. به همین دلیل سلاح ها اغلب به عنوان یک مهارت اضافی یا plus one آموزش داده می شوند؛ شما صرفا با تکنیک های دست خالی مهارت هایی را کسب می کنید. برای مثال، بعضی از انواع سلاح (تکنیک) های به کار رفته در کونگ فو و تای چی خیلی سخت و شامل تمرینات مختلفی اند. تکنیک های "هشت مست جاودان" و "یک فرم جیان تائوئیست (شمشیر راست)"، نیازمند انجام کشش های تعادلی قابل توجه، چرخش، به پشت خم شدن، طرز قرار گرفتن در سطح پایین (low postures)، دست به دست کردن سلاح و حرکات سخت دیگری می باشند. "شمشیر پهن ترنادوی ببری" (نوعی تکنیک با شمشیر) نیز نیازمند پرش وچرخش با شمشیر است. تمرین کردن برای ایجاد تعادل و حرکات ظریف، حتی در شرایط سخت یا در حالت چرخش، قدم بزرگی برای بهبود فیزیکی است.
در تمرین هنرهای دیگری از جمله اسکریما، کالی و آرنیس که اساسا وابسته به سلاح اند، از همان روز اول (شروع تمرینات) سلاح به کار می رود. بسیاری از مدارس نیز از سلاح ها برای تطمیع دانش آموزان مشتاق که اصلا نمی توانند به بازی با شمشیر فومی و نانچاکوی کم خطر اکتفا کنند، استفاده می کنند.
آموزش با سلاح هماهنگی حرکات شما را بیشتر می کند.
علاوه بر چوب، شمشیر یا چوب بیس بال یا لوله نیز به طور بالقوه ای می توانند به عنوان سلاح فرصتی به کار روند. شما در آموزش چوب، می توانید از هر چیز استوانه ای شکل دیگری تقریبا به همان طول استفاده کنید. اگر قبلا آمادگی مبارزه واقعی داشته اید، مصالحه ای برای قد، وزن و احساس تان از آن سلاح انجام دهید. اما اگر تاکنون چنین تجربه ای نداشته اید، بهتر است از یک سلاح چوبی استفاده کنید.
اینکه آیا حفاظت تاریخی برایتان مهم است یا نه، موضوع جداگانه ای است. اما بسیاری افراد تمرین با سلاح های تاریخی را ترجیح می دهند و بسیاری از سلاح های هنرهای رزمی در این گروه (سلاح های تاریخی) قرار می گیرند. دلیل این گرایش این است که آنها می خواهند این نوع سلاح ها را حفظ کنند و در برخی موارد آنها (تمرینات سلاحهای تاریخی) را بازسازی می کنند. این سلاح ها می تواند سلاح مربوط به هنر رزمی خاصی باشد که این افراد تاکنون برای یادگیری آن وقت گذاشته اند و همچنین می تواند به دلیل میراث فرهنگی باشد.
جمله بالا گفته ی یک کاراته کاست و بر اساس این ایده است که رزمی کاران کاراته سلاح ندارند و از دست هایشان به عنوان سلاح استفاده می کنند. این استدلال تا حدی به استدلال "دستم شمشیرم است" که در آن یک سلاح می تواند به عنوان جایگزینی برای تکنیک دست خالی به کار رود، مرتبط است. برای مثال، ما در سبک کالی، ضربات را در زوایای خاصی اجرا می کنیم. به عنوان مثال، زاویه 1، یک ضربه ی حرکتی داخلی به قسمت سر یا گردن حریف است. این ضربه می تواند هم با چوب زده شود، هم با دست (به صورت یک ضربه تند به گردن حریف). فرقی نمی کند کالی، اسکریما یا FMA کار می کنید، شما با یادگیری سلاح ها زوایا (angles)را یاد می گیرید. یادگیری زوایا به وسیله سلاح ها آسان تر است، زیرا زوایای (حرکات) انجام شده توسط سلاح لزوما بزرگ ترند و در نتیجه آسان تر دیده می شوند.
احتمالا شما هیچ اشتیاقی برای یادگیری سلاح ها نداشته باشید، چون معتقدید که هیچ کاربردی برایتان ندارد. در حالیکه این احتمال وجود دارد که شخص دیگری از سلاح در برابر شما استفاده کند. یادگیری چگونگی استفاده از سلاح به شما کمک می کند تا درک بهتری از کارکرد آن داشته باشید و درنتیجه بهترین راه برای فرار کردن تان یا از ضامن خارج کردن سلاح پیدا کنید.
آیا آموزش سلاح باید بخشی از آموزش هنرهای رزمی باشد؟ خصوصا اگر هدف تان از آموزش آن به طور دقیق مشخص نباشد؟ همان طور که Marc MacYoung می گوید، اهداف هنرهای رزمی در پنج گروه وسیع طبقه بندی می شوند.
دفاع شخصی یکی از این اهداف است، اما همان طور که او نیز توضیح می دهد؛ احتمالا در دنیای امروزه، هنرهای رزمی بهترین منبع دفاع شخصی به حساب نمی آیند. بهترین روش دفاع شخصی سوال بسیار پیچیده ای است که به شرایط و موقعیت شما بستگی دارد. (Marc MacYoung و دیگر متخصصان در کتاب های متعدد و وبلاگ هایشان به آن اشاره کرده اند).
خلاصه، اگر هدف تان آمادگی برای دفاع شخصی است، مطالعه سلاح هایی که احتمالا به آنها دسترسی ندارید، ایده خوبی نیست.
به عبارت یگر، برای اینکه بخواهید بخشی از یک سنت دیرینه باشید، سلامتی تان را بهبود بخشید، از تماشای مسابقات و نمایش ها لذت ببرید، درنتیجه آموزش با سلاح و هرکدام از هنرهای رزمی به یک اندازه سودمند خواهد بود. البته انتخاب هر کدام از آنها به سلیقه شخصی افراد و در دسترس بودن امکانات آن بستگی دارد.
جواب کوتاه این سوال بله است. برخی هنرهای رزمی (مانند اسکریما که شامل هر دو نوع تکنیک وابسته به سلاح و بدون سلاح می باشد)، بنابراین رفتن از یک رشته به رشته ی دیگر و به کار بردن قسمتی از تکنیک های آن در رشته جدید سودمند است.
خارج از این موارد، من هیچ تخصص و مهارتی ندارم و نمی توانم به شما دلیل محکم و قابل قبولی بدهم. حدس محکمم این است که سلاح ها در هر ورزش و رشته ای به شما کمک می کنند. و نسبت به هنرهای رزمی بدون سلاح، بدن تان را به روش های مختلف بهبود می دهند.
