برخلاف باور رایج، میزان آسیب دیدگی در ورزش های رزمی نسبت به دیگر ورزش ها کمتر است. اما با این وجود ممکن است که رزمی کار در حین مبارزه مصدوم شده و آسیب ببیند. البته برای جلوگیری از این کار هم راه حل هایی وجود دارد. استفاده از پوشش های محافظتی نقش زیادی در کاهش میزان مصدومیت در رزمی کاران ایفا می کند. از این پوشش ها می توان برای محافظت از ساعد، دست ها، قفسه سینه و سر اشاره کرد. حتی محافظ دهانی برای حفاظت از دندانها و پوششی برای محافظت از دندانها و پوششی برای محافظت از بیضه ها نیز وجود دارد.
بطور کل می توان صدمات وارد شده به دست و صورت را از شایع ترین مصدومیت ها به حساب آورد. بر اساس تحقیقاتی که انجام شده است شایع ترین مصدومیت ها به صورت خون مردگی، پیچ خوردگی و کشیدگی می باشند. آسیب های ارتو پدیک ناشی از ضربه های مستقیم، تکرار زیاد حرکات و مانورهای بالستیک و چرخشی می باشند. موارد شدید آسیب مثل پارگی احشا، فلج و ضربه مغزی هم در بین آسیب دیدگی ها مشاهده شده اند.
ازجمله شایع ترین آسیب هایی که به ناحیه سر و گردن ورزشکاران در هنرهای رزمی صورت می گیرد می توان به پارگی ها، خونریزی بینی و هماتوم دور چشم اشاره کرد. از دیگر صدمات می توان به خراشیدگی قرنیه به علت برخورد ناخن انگشت ها اشاره کرد. ضربات بلند و چرخشی به سر، احتمال ضربه مغزی را بالا می برند. در صورتی که ورزشکار ناک اوت شد باید تشخیص آسیب ستون فقرات گردنی را نیز در نظر داشته باشیم.
کلاه هایی که در مسابقات رزمی مورد استفاده قرار می گیرند باعث کاهش آسیب های وارد شده به بافت نرم صورت مانند پارگی، بریدگی و همچنین آسیب به بافت نرم گوشت و جمجمه خواهد شد. اما برخلاف باوری که بیشتر افراد دارند استفاده از کلاه مانع از آسیب های مغزی بر اثر ضربات وارد شده نخواهد شد.
آسیب های مربوط به اندام ها بسیار زیاد هستند. ازجمله آسیب هایی که ممکن است به اندام های رزمی کار وارد شود می توان به مواردی همچون پیچ خوردگی، کشیدگی، شکستگی، در رفتگی و پاره شدن تاندون ها اشاره کرد. البته شایع ترین آسیب وارد شده به اندام ها، ایجاد هماتوم در ساعد، ران، پشت ساق و پا می باشند.
درمطالعه ای که در دانشگاه کالیفرنیا انجام شده است، مدرکی به نفع شروع زودرس استئوآرتریت به دست نیامده است. اما به هر حال سه حرکت شنا روی مشت بسته، مشت زدن مکرر به اجسام سخت و شکستن اجسام قابلیت زیادی برای ایجاد اینگونه آسیب دیدگی ها دارا می باشند.
به دلیل اینکه در ورزش های رزمی از حرکات بالستیک و چرخشی به تعداد زیادی استفاده می شود این گونه آسیب دیدگی ها بسیار شایع می باشند. این آسیب ها معمولا بر اثر راست شدن بیش از حد زانوها، چرخش، خم شدن و حرکات جانبی بیش از حد اتفاق می افتند. ازجمله شایع ترین آسیب های دیگر می توان به مصدومیت منیسک ها، رباط ها، تاندون کشکک و شکستگی ها اشاره کرد. در رفتگی زانو نیز بسیار به ندرت اتفاق می افتد.
ازجمله شایع ترین آسیب های وارد شده به مچ و پا می توان به مواردی همچون پیچ خوردن مچ، شکستگی، آسیب به پشت پا، آسیب به انگشت دوم و پنجم اشاره کرد. این آسیب ها احتمال ایجاد استئوآرتریت را در سال های بعد افزایش خواهند داد.
هدف اصلی ضربات وارد شده به بالای شکم، اثر گذاری بر روی شبکه خورشیدی می باشد که گانگلیون سلیاک را احاطه کرده است. علاوه بر این، ضربه زدن به این قسمت بدن سبب ایجاد اختلال تنفسی گذرا در حریف خواهد شد به همین دلیل او آمادگی کافی برای دریافت و دفاع در مقابل ضربات بعدی را نخواهد داشت (برای حدود 20 تا 40 ثانیه) و برای فرد مهاجم بهترین فرصت است که ضربات نهایی خود را وارد کند.
• شکستگی ها
• ضربات مغزی که منجر به فراموشی ، اختلال درک زمان و مکان و خصوصا از دست رفتن سطح هوشیاری شوند
• صدمات چشمی که سبب اختلال دید شوند مثل هماتوم، پارگی و آسیب های دور کره چشم
• صدمات خاصی که به بیضه ها وارد می شوند.
در صورت استفاده نکردن از بیضه بند احتمال آسیب به بیضه ها زیاد می باشد. در صورتیکه به بیضه رزمی کار ضربه وارد شد او را به پشت بخوابانید و زانوهایش را به سمت سینه اش جمع کنید. پس از آن تیکه های یخ بر روی بیضه های او گذاشته شود تا باعث کاهش تورم و خونریزی آن شود. در صورتی که درد و تورم فرد آسیب دیده کاهش نیافت باید بلافاصله او را به بیمارستان انتقال دهید.
