به احتمال زیاد کاراته کارانی را دیده اید که با لگد و مشت های شان چوب، آجر، سیمان و ... را که در جلوشان قرار داشته باشد می شکنند. شاید از خود پرسیده باشید که چرا این کاراته کارها آسیبی نمی بینند؟
چه معجزه‌ای باعث می‌شود که این افراد که ظاهری همانند دیگران داشته و بدنشان از گوشت و خون تشکیل شده است در هنگام وارد آوردن ضربه‌ی سختی به دیواره سفالی دستشان نمی‌شکند و یا هنگامی که سرشان را به آجر سیمانی می‌کوبند خون از آن سرازیر نمی‌شود؟ می‌گویند این کار به تمرکز بستگی دارد که نشان دهنده نیرویی جادویی و روحیه‌ای فولادی است. آیا این خرد کنندگان آجر در چنان حالت خلسه‌ای هستند که درد را احساس نمی‌کنند؟ در هر حال یک چیز قطعی است: کیایی، فریاد معروفی که کاراته‌بازها می‌کشند، از روی درد نیست. این کلمه مرکب است از دو کلمه‌ی «کی»، در زبان ژاپنی به معنای نیروی پر کننده‌ی جهان، و «آیی» به معنای برخورد. این کلمه در هنگام نفس کشیدن همراه با حرکت ادا می‌شود، همانند یک تنیس‌باز که هنگام ضربه زدن به توپ، نفس پرسروصدایی بر می‌آورد. چه کسی حرف از درد می‌زند وقتی آنتوان باگادی می‌گوید: هنگامی که کار شکستن پیروزمندانه است هیچ گونه دردی احساس نمی‌شود و حتی یک خراشیدگی هم پدید نمی‌آید. تمرکز قطعاً ضروری است ولی تنها برای تنظیم تنفس و محاسبه‌ی خوبِ ضربه است. این به عبارتی دیگر، مراعات دقیق برخی اصول ابتدایی فیزیک است.
برای اینکه کار را شروع کنید فقط ضربه زدن به هر چیزی که در جلوتان باشد کافی نیست. هر ضربه زننده خوبی با تمرکز زیاد قسمتی از جسم را که می خواهد به آن ضربه بزند نگاه کرده و بر روی آن تمرکز می کند. ضربه‌ی وارده به این محل حساس، حمله به نقطه‌ی ضعف این مصالح است. انرژی آزاد شده در سطح جذب نشده بلکه به شکل موج ضربه ای نیرومندی در عمق جسم انتشار یافته و آن را به یک‌باره می‌شکند.
انرژی که برای شکستن جسمی لازم دارید بر اساس ضخامت، میزان خم شدگی جسم و سختی آن متفاوت است. برای مثال، تخته چوبی که ضخامت آن 2 سانتی متر باشد، 30 سانتی متر طول و 13 سانتی متر عرض داشته باشد نیازمند نیرویی به اندازه 500 نیوتون می باشد. در صورتی که بخواهید قطعه سیمانی را به همین اندازه بشکنید مقدار نیری مورد نیاز 3000 نیوتون خواهد بود. چنانچه ضربه با نوک انگشتان زده شود شدیدتر از ضربه با تمام دست است و علت آن هم به سادگی این است که هر چه نقطه‌ی تماس کوچک‌تر باشد فشار وارده چند برابر می‌شود.
بعد از آنکه چند سال از مدت زمان شکستن هر جسمی توسط رزمی کار گذشت روحیه او بسیار افزایش یافته و علاقه بیشتری به افزایش میزان توانایی های خود پیدا خواهد کرد.
برای شکتن اجسام سخت رعایت نکات پایین بسیار مهم است:
• قبل از آنکه شروع به عملیات خود برای شکستن جسم بکنید مدتی را در سکوت مطلق و تمرکز بگذرانید.
• یادتان باشد که نفس های عمیق بکشید. اینکار قدرت شما را بالا می برد.
• تلاش کنید با قدرت گیری از محور زیر ناف، آن را به سمت دست و یا پای خود هدایت کنید (قدرت درونی).
• دقیقاً نقطه ای را که می خواهید به آنجا ضربه بزنید تحت نفوذ نگاه قرار داده و از این طریق نیروی ضربه ای خود را برای انتقال به آن نقطه آماده نمائید.
• در حین ضربه زدن با صدای بلند عمل باز دم و خروج هوا را انجام دهید.
در اینجا ذکر این نکته ضروری است که درصورتیکه برای انجام این کار آمادگی کافی ندارید از آن اجتناب کنید زیرا احتمال آسیب دیدگی تان بسیار بالا خواهد بود.
