بنیان گذار جودو Jigoro Kano"" اصرار داشت که آموزش جودو، مانند خود جودو باید بر اساس "حداکثر بهره وری با حداقل تلاش" باشد. اما حتی 75 سال پس از مرگ او، مطالعه سیستماتیک کمی در مورد خواسته های متابولیک جودو انجام شده است. موثرترین توازن بین آموزش فنی و وضعیت کدام است؟ تا چه حد انجام تمرینات جودو نیازمند توسعه تناسب اندام می باشد؟ چقدر استراحت و ریکاوری برای تمرین جودو نیاز است؟
در مقالاتی از دانشگاه سائوپائولو در برزیل که به دنبال جواب این پرسش ها بود به برسی تمرینات گذشته و حال حاضر اعضای تیم ملی جودو برزیل می پردازد. در مطالعه اول، در یک نظر سنجی از 61 ورزشکار المپیک برزیلی از سال 1964 تا 2008، به تفاوت بین آموزش مدال آوران و غیر مدال آوران در طول 6 ماه قبل از آغاز بازی های المپیک می پردازد. در مقاله بعدی به برسی مواردی همچون ضربان قلب، سطح لاکتات خون و دیگر شاخص های متابولیک در ارتباط با سه نوع آموزش خاص جودو می پردازد.مانند بسیاری از ورزشکاران المپیک شرکت کنندگان در مطالعه اول به طور معمول از 24 ساعت آموزش در هفته، دو جلسه دو ساعته در روز و به مدت 6 روز در هفته مشغول تمرین بودند. همچنین در این تحقیق اشاره شد که حمایت فدراسیون و دیگر حامیان مالی برای نیازهای مالی و برای اطمینان از در دسترس بودن مربیان، امکانات و پرسنل پشتیبانی ضروری است.
جلسات آموزشی به طور کلی شامل دو بخش قدرت و تکنیک می باشد. در این مطالعات تفاوت کمی بین نحوه تمرین مدال آوران و غیرمدال آوران پیدا شد اما مشاهده شد که مدال آوران به مدت خیلی طولانی تر از 6 ماه مشغول انجام همان تمرینات بوده اند. این احتمال وجود دارد که مهارت های فنی مدال آوران توسعه یافته باشد و توانسته باشند آن را کنترل کنند اما هیچ داده ای به منظور بررسی این فرضیه وجود ندارد. در دوره قبل از 6 ماهه المپیک تنها تفاوت قابل توجه در مبارزه بر روی زمین بود. مدال آوران این دوره های آموزشی نسبت به غیر مدال آوران بیشتر مبارزه کرده اند.
همانطور که در بالا اشاره شد، جلسات آموزش جودوی هر فرد صرف نظر از سطح آموزش به طور معمول حدود دو ساعت است. این ورزشکاران برای شرکت در رقابت ها ممکن است در جلسات آموزشی بیشتری در هفته مشغول تمرین باشند اما قالب هر جلسه تا حدودی ثابت است. از دو ساعت آموزش حدود یک سوم آن به بدن سازی عمومی، یک سوم به تکنیک های پرتابی و یک سوم باقی مانده به تمرینات استقامتی اختصاص داده می شود. بازی جودو معمولی می تواند حداقل چند ثانیه و حداکثر تا 8 دقیقه طول بکشد. مربیان باید به دقت برنامه آموزشی رزمی کاران را زیر نظر بگیرند تا اطمینان حاصل کنند که ورزشکاران همیشه روی فرم باقی می مانند.
در مقاله دوم به برسی کمیت سوخت و ساز بدن در تمرینات مختلف جودو پرداخته است. در مطالعات درنظر گرفته بر روی ضربان قلب، میزان ریکاوری، سطح لاکتات خون و سطح جذب اکسیژن بر روی مدال آوران و غیر مدال آوران تمرکز شده است.
Uchi-komi اصطلاحی در جودو برای انجام تمرینات پرتابی می باشد که می تواند در سطوح مختلف انجام گیرد و از حرکات بسیار کند پرتابی تشکیل شده است که برای رسیدن به اهداف بدنسازی عمومی باید به صورت سریع تکرار شود. میزان ضربان قلب رزمی کاران جودو در سطح المپیک کمتر از رزمی کاران سطح ملی می باشد اما نمی تواند ثابت کرد که دلیلی بر کارایی فنی بالاتر، تناسب اندام بهتر و یا هردو می باشد.
Nage-Komi تکنیک تکمیل پرتاب می باشد. تلاش مورد نیاز برای هر تکرار بستگی به سطح مهارت ورزشکار دارد. رزمی کاران در جودوی پیشرفته تمایل دارند که بیشتر بر روی زمان و قدرت نفوذ پذیری تکیه کنند تا بر قدرت بدنی خود. Nage-Komi بیشتر خواستار این رویه است به خصوص برای کسی که پرتاب می شود. برای مثال تحقیقی بر روی تعدادی از رزمی کاران جودو انجام پذیرفت تا حداکثر تعداد پرتاب هایی که در یک دقیقه می توانند انجام دهند را اندازه گیری کنند. در این مطالعات، برای هردو جودوکار، ضربان قلب و سطح لاکتات خون در هنگام اجرای این تکنیک با هم برابر بود اما مصرف کالری بسیار بالا بود به طوریکه با دیگر اشکال تمرینات مقاومتی که بر روی کل بدن تاثیر دارند قابل مقایسه بود.
در این نوع از تمرین به معرفی یک عنصر از رقابت می پردازیم. درحالیکه رزمی کاران به نوبت همدیگر را پرتاب می کنند هر کدام از آنها تلاش می کند تا تکنیک های Randori را اجرا کند. بسته به اهداف این اقدام طیف وسیعی از تکنیک ها محدود شده اند. جای تعجب نیست که بیشتر خواستار انجام این تمرین هستند.
