هنرهای رزمی شامل دامنه ی وسیعی از فعالیت هایی است که تکنیک های مبارزه، تمرینات فیزیکی و روش های نظم ذهنی و دیگر مهارت ها را در بر می گیرد. هنرهای رزمی از فرهنگ های باستانی آسیا سرچشمه گرفته است و امروزه در سراسر دنیا برای دفاع شخصی، ورزش، سلامتی، رشد فکری، نیروهای پلیس و رقابت ورزشی به کار می رود.
تعداد خیلی کمی از فعالیت ها مثل هنرهای رزمی اسطوره ها و افسانه های زیادی در مورد منشا پیدایش شان دارند. صدها تمرین تحت عنوان هنرهای رزمی وجود داشته است و بعضی از آن تمرینات به طور مخفیانه به نسل های بعدی رسیده است. علاوه بر این، هنرهای رزمی در کشورهایی توسعه یافت که از نظر تاریخی از دنیای غرب جدا شده بودند. بنابراین، نظریه ها و عقاید متناقض زیادی در مورد منشا هنرهای رزمی وجود دارد. آنچه به عنوان هنرهای رزمی شناخته شده است، از فرهنگ های باستان آسیا شامل چین، هند و ژاپن شروع شد. در چین و هند، اشیای مصنوعی با قدمت 2000 تا 4000 ساله یافت شده است که روی آنها نقاشی افراد در حال انجام هنرهای رزمی کشیده شده است. چی کونگ، یکی از قدیمی ترین سیستم هایی است که شاید به عنوان یک هنر رزمی در نظر گرفته شود. برخی از مورخان معتقدند که 5000 سال قدمت دارد و از چین باستان سرچشمه می گیرد. برخی محققان تاریخ توسعه هنرهای رزمی را به قرن ششم بعد از میلاد بر می گردانند. طبق افسانه های موجود، زمانی که یک راهبه ی بودایی به نام بودی دارما آیین بودا، تمرینات یوگا و تکنیک های مدیتیشن را به معبد شائولین در چین آورد.
هنرهای رزمی شامل مفاهیم ذهنی و همچنین تکنیک های فیزیکی است و تحت تاثیر بسیاری از سیستم های مذهبی و فلسفی شرق بوده است. فلسفه تائو بر آن است که جهان باید در چارچوب قوانین تعادل و هماهنگی عمل کند و افراد باید بر اساس اصول و ریتم طبیعت زندگی کنند. هنرهای رزمی این مفاهیم تعادل و سازش را در جریان طبیعی وقایع ترویج می دهد. آیین بودا معتقد است که بنیانگذاران اولیه ی هنرهای رزمی در روش های تنفس کشیدن، مدیتیشن و تکنیک های ذهنی و معنوی آگاهی داشته اند. آیین کنفوسیوس چینی ها با رفتارهای اخلاقی در زندگی روزمره سروکار داشت و هنرهای رزمی اغلب مربوط به این موضوعات است. برخی هنرهای رزمی، از جمله تای چی و روش های مختلف کونگ فو از چی کونگ توسعه یافته اند. چی کونگ به معنی " ترویج انرژی" و سیستمی است که جهت افزایش جریان " چی" بدن ( انرژی حیات جهانی که مطابق فلسفه ی چینی پاسخگوی سلامتی و قدرت می باشد)، ابداع شده است. طب سنتی چینی نیز برای درک بهتر از بدن و سلامتی، مفاهیم گرفته شده از هنرهای رزمی را ترکیب کرده است. چون ورزش درمانی یکی از روش های اصلی درمان در طب سنتی چینی است، بسیاری از استادان هنرهای رزمی، درمانگران متخصص هستند. در واقع، زیر گروهی از چی کونگ به عنوان چی کونگ طبی در چین وجود دارد که برای درمان مجموعه ی وسیعی از بیماری ها و اختلالات به کار می رود. اگرچه بیشتر این تحقیق (درباره ی چی کونگ طبی) در چین انجام شده است، بسیاری از آن به انگلیسی ترجمه شده است. اکنون ویدئویی در دسترس است که مفاهیم اساسی چی کونگ طبی را معرفی می کند.
هنرهای رزمی از چین به دیگر کشور های آسیایی گسترش یافت و در نهایت به ژاپن رسید، جایی که بسیاری تغییرات جدید شکل گرفته و کاراته اصطلاحی عمومی برای هنرهای رزمی ژاپن بود. هنر های رزمی در ژاپن تحت تاثیر آیین بودا و سنت جنگجویان سامورایی بود، و بسیاری از سلاح ها نیز به عنوان روش های مبارزه بهبود یافتند. برخی مدارس ژاپن در آموزش خود ارزش های بوشیدو (راه و رسم سامورایی ها) تصویب کردند. این سیستم روی اصول ذهنی و فیزیکی شدید و استفاده از هنرهای رزمی به عنوان ابزاری برای روشن فکری ذهنی تاکید می کند. هنرهای رزمی در کره، ویتنام و تایلند نیز گسترش یافت.
هنرهای رزمی تا سال 1945 به بعد برای جهان غرب بسیار ناشناخته بود، هنگامی که چند سرباز سابق آمریکایی و بریتانیایی در جنگ جهانی دوم، هنرهای رزمی ژاپنی را به ژاپن اشغالی برگرداندند. در طول دهه ی 1970، به دلیل چندین برنامه تلویزیونی محبوب و بازیگر پر جذبه، بروس لی، موجی از علاقه مندی به هنرهای رزمی در آمریکا به وجود آمد. با رابطه بهتر و مخفی کاری کمتر در میان مربیان، هنرهای رزمی چینی از جمله تای چی و چی کونگ به آمریکا کشیده شد. امروزه مدارس هنرهای رزمی در سراسر آمریکا وجود دارد و هنرهای رزمی صنعت چند میلیون دلاری است. هنرهای رزمی فعالیتی محبوب برای دفاع شخصی، ورزش، تمرین فیزیکی، معنویت و سلامتی در سراسر جهان است. فرم های جدید هنرهای رزمی شامل کالاری پیاتو (kalarippayattu) در جنوب هند، اسکریما در فیلیپین، پنجاک سیلات (pentjak silat) در مالزی، کاراته در اکیناوا، آیکیدو در ژاپن و کاپوئرا در برزیل می باشد.
هنرهای رزمی دفاع شخصی را آموزش می دهد و به بهبود اعتماد به نفس و عزت نفس کمک می کند. در صورتی که به عنوان یک ورزش به کار رود، به بهبود تعادل، قدرت، استقامت، انعطاف پذیری و حالت قرار گیری صحیح بدن کمک می کند و همچنین به کاهش وزن و تقویت عضلانی کمک می کند. هنرهای رزمی از لحاظ ذهنی کنترل استرس، افزایش تمرکز و نیروی اراده را به فرد یاد می دهد. بعضی هنرهای رزمی مانند چی کونگ و تای چی توسط افراد سالخورده و افرادی با شرایط سلامتی به منظور طول عمر، پیشگیری از بیماری ها و درمان آنها به کار می رود. برخی مربیان ادعا می کنند که هنرهای رزمی را می توان به عنوان تمرینات ذهنی، ایجاد تعادل، آرامش و دانش برای رزمی کاران حرفه ای به کار برد.
بسیاری از هنرهای رزمی مفاهیم بنیادی فلسفه ی سنتی چینی را به کار می برند. "چی" انرژی اساسی حیات در جهان است. چی نیروی حیاتی نامرئی در بدن است که زندگی را برپا می دارد. این انرژی در غذا، هوا، آب و نور خورشید وجود دارد. تنفس دارای بیشترین مقدار چی انسان است، زیرا بدن بیش از هر ماده ی دیگری از هوا استفاده می کند. همه ی هنرهای رزمی روی تکنیک های تنفس کشیدن تاکید می کنند. بسیاری حرکات و تمرینات ذهنی برای افزایش جریان چی در بدن در نظر گرفته شده است، که قدرت کلی بدن را بهبود می بخشد. افسانه های زیادی در مورد استادان هنرهای رزمی وجود دارد که چنان کنترلی بر انرژی "چی" شان داشتند که فقط با نگاه کردن به حریف شان، او را پرتاب می کردند. هنرهای رزمی را که روی تکامل و استفاده از انرژی چی تاکید می کنند، هنرهای رزمی درونی می نامند. در مقابل، در هنرهای رزمی بیرونی بر تمرینات فیزیکی، روش های مبارزه و استفاده از سلاح ها تمرکز می شود. برخی هنرهای رزمی ترکیبی از هنرهای رزمی درونی و بیرونی است.
چی در طول بدن و کانال های انرژی (که به آنها مریدین می گویند)، حرکت می کند. روی این گذرگاه های انرژی نقاط خاصی وجود دارد که انرژی چی در آنها انباشته شده است. برخی هنرهای رزمی تکنیک های دفاعی را که از دانش این نقاط در بدن استفاده می کند، آموزش می دهند. در این گونه هنرها، اگر این نقاط را به روش صحیحی فشار دهید، مهاجم را بی حرکت می کنید. در هنرهای رزمی، تکنیک های ورزشی و ماساژ نیز جهت تحریک جریان انرژی در کانال های بدن و برای بهبود سلامتی به کار می رود.
مفاهیم یین و یانگ نیز در هنرهای رزمی مهم است. یین و یانگ دو مفهوم جداگانه اما اصول تعریفی از جهان هستند که مدام با هم در تعامل، تاثیر و تضادند. یین با ویژگی هایی مانند سردی، انفعال، تاریکی، تسلیم شدن و درون گرایی مرتبط است. یانگ نیز با گرما، فعالیت، روشنایی، جسارت، برون گرایی و غیره سروکار دارد. حرکات یین و یانگ در هنرهای رزمی برای متعادل کردن و برابر کردن یکدیگر به کار می رود. هنرهای رزمی این آگاهی و استفاده از یین یا ویژگی های انفعالی را که توسط بسیاری ورزش ها و تکنیک های مبارزه نادیده گرفته شده است، ترویج داد. مفهوم دیگری که در هنرهای رزمی به کار می رود، این است که یکی با خشونت آشنا می شود، یکی یاد می گیرد از این خشونت جلوگیری و با آن مقابله کند. هدف نهایی برخی هنرهای رزمی مانند آیکیدو، آموزش آرامش است.
اگرچه صدها هنر رزمی مختلف وجود دارد، بسیاری از آنها بیشتر به هم شباهت دارند تا تفاوت. در طبقه بندی اصلی، غالبا سیستم هایی وجود دارد که توسط مربیان مختلف ابداع شده است. هنرهای رزمی عموما به دو گروه سخت و نرم، درونی و بیرونی، یین و یانگ طبقه بندی می شوند، اما همه ی این گروه ها باید این جنبه های مکملی را در بر داشته باشند. هنرهای درونی از جمله چی کونگ روی قدرت درونی و تسلیم شدن متمرکز می شود. در هنرهای سخت مانند کاراته روی قدرت و سرعت عضلانی، مهارت شکستن و تکنیک های پرتابی با تاثیر ویرانگر تمرکز می شود.
کاراته به معنی دست های خالی است. این روش مبارزه از جزایر اکیناوای ژاپن سرچشمه می گیرد. اکنون، کاراته اصطلاحی عمومی برای همه ی هنرهای رزمی ژاپنی است. در کاراته روی حرکات تهاجمی و تدافعی تاکید و از تکنیک های گلاویزی و کشتی جلوگیری می شود. رزمی کاران کاراته یاد می گیرند چگونه ضربات قوی و سریعی به اعضای بدن بزنند (مانند لگد های خطرناک با پاها). کاراته نیز شامل سبک های سخت و نرم است. برخی مدارس، کاراته فول کنتاکت را به هنرجویانی که تجهیزات حفاظتی می پوشند، آموزش می دهد.
کونگ فو در زبان چینی به معنی " مهارت" است و اصطلاحی عمومی برای طیف کاملی از هنرهای رزمی است که در چین به وجود آمده اند. در چین کونگ فو را ووشو می نامند.کونگ فو شامل هزاران تکنیک سخت و نرم برای موقعیت های دفاعی و تهاجمی می باشد. در کونگ فو از ضربات مشت، ضربات پا، گلاویز شدن، حرکات دفاعی و سلاح های خاص استفاده می شود. در این هنر، ممکن است از روش های درونی نیز برای افزایش و بهبود انرژی چی استفاده شود.
آیکیدو هنر رزمی نسبتا جدیدی است که در دهه ی 1930 توسط مربی ژاپنی به نام موری هی اوشیبا (Morihei Ueshiba) ابداع شد. اوشیبا مردی مذهبی بود که می خواست یک هنر رزمی بدون خشونت را به وجود آورد. آیکیدو به زبان ژاپنی به معنی " مرتبط با انرژی زندگی" است. در این هنر به رزمی کاران تکنیک های متنوعی برای خلع سلاح کردن مهاجم آموزش داده می شود. در آیکیدو روش های درونی نیز جهت ترویج انرژی چی بدن آموزش داده می شود. آیکیدو را "طریقه ی آرامش" نامیده اند، زیرا شامل اهداف فلسفی عشق و هارمونی به عنوان روشی برای کاهش تضاد و خشونت است.
جودو به زبان ژاپنی به معنی " روش آرام" است و در دهه ی 1800 توسط یک مربی به نام جیگارو کانو به عنوان یک وسیله ی آموزشی ابداع شد. جودو شامل حرکات دفاعی مانند تکنیک های نگه داشتن و گراپلینگ و چگونگی خلع سلاح کردن مهاجم با فشار دادن نقاط حساس بدن است. جودو به صورت مسابقات رقابتی انجام می شود.
تای چی چوان یا همان تای چی شامل یک سری حرکات روان می باشد که به طور آهسته انجام می شود. هدف از انجام این حرکات طرز قرار گرفتن صحیح بدن و جریان انرژی بدن (چی) است.اگرچه تای چی به عنوان یک هنر رزمی و شامل حالت های بدن در مبارزه در نظر گرفته می شود، اما بیشتر به عنوان مدیتیشن و روش سلامتی به کار می رود. در چین میلیون ها نفر، خصوصا افراد مسن، روزانه برای بهبود انعطاف پذیری و سلامتی شان تای چی تمرین می کنند. تای چی از چی کونگ تکامل یافته است و دارای همان مفاهیم ترویج انرژی و تاثیر آن در درمان و پیشگیری بیماری ها می باشد.
جیوجیتسو یک هنر رزمی ژاپنی است که بر انعطاف پذیری، سرعت و روان بودن حرکت تاکید می کند. این هنر شامل ضربات پا، ضربات مشت، تکنیک های قفل کردن، حرکات ضربه ای و همچنین استفاده از سلاح است. تکواندو یک هنر رزمی کره ای به معنی " هنر دست و پا" است که شامل انواع تکنیک های قوی دست و پاست. کنپو نوعی شمشیربازی سنتی ژاپنی است که به هنرجویان یاد می دهد چگونه از سلاح های مختلف به روش آرام، سریع و موثر استفاده کنند. کنپو روی نظم و اخلاق نیز تاکید می کند.
اکثر کلاس های هنرهای رزمی در مدارسی به نام دوجو برگزار می شوند. جلسات با تمرینات کششی و گرم کردن شروع می شود. سپس، تمرینات خاصی (بسته به مدارس مختلف) برای بهبود قدرت، سرعت و استقامت انجام می شود. مبارزه اغلب در رقابت های دو نفره انجام می شود. برخی مدارس، هنرجویان را از ضربه زدن منع می کنند، در حالیکه مدارس دیگر هنرجویان را به پوشیدن تجیزات برای حفاظت از خود در برابر ضربات واقعی ملزم می کنند. تمریناتی برای سرد شدن و انعطاف پذیری در پایان جلسه صورت می گیرد.
اکثر هنرهای رزمیاز سیستم کمربند رنگی برای رتبه بندی کردن هنرجویان استفاده می کنند، اگرچه ممکن است رنگ ها و رتبه ها در مقابل اصول بسیار بیشتر باشد. به طور کلی، کمربندهای سفید به هنرجویان مبتدی دلالت می کند، کمربندهای قهوه ای نشان دهنده ی هنرجویان سطح متوسط (نه مبتدی نه پیشرفته) است و کمربندهای مشکی به افراد ماهر و پیشرفته اعطا می شود.
کلاس های هنرهای رزمی حدود یک الی دو ساعت طول می کشد. برخی مدارس به هنرجویان اجازه می دهند، در هفته تعدادکلاس های دلخواهی داشته باشند. اما بعضی مدارس دیگر تعداد کلاس های محدودی برگزار می کنند. دو یا سه جلسه در هفته کافی است.
هنرجویان رزمی آینده نگر در مورد سبکی که با اهدافش همخوانی دارد، تحقیق و بررسی می کند. آنها باید در مدارس (دوجو) و کلاس های مختلف شرکت کنند و با مربیان و هنرجویان دیگر برای انتخاب برنامه و سبک خود صحبت کنند. یافتن مربی خوب احتمالا مهم تر از انتخاب دوجوی خوب است. هنرجویان باید در مورد ویژگی های مثبت مربیان از جمله: صبر، دانش و مهارت های ارتباطی قوی تحقیق کنند. علاوه بر این، هنرجویان باید مدارس را نیز از لحاظ امکانات کافی مانند سطوح تشکی یا اسفنجی، آینه های تمام صفحه و فضاهای تمرین وسیع بدون مانع بررسی کنند.
هنرهای رزمی ممکن است خطرناک باشند. هنرجویان باید به عنوان بخشی از روند یادگیری ضربه بخورند، شکست داده شوند و با سلاح مبارزه کنند. آنها باید مطمئن شوند که مدرسه یا مربی مربوط این آموزش ها را به صورت کاملا امن انجام می دهند. افراد با شرایط سلامتی و آسیب های خاص باید قبل از شروع هنرهای رزمی با یک پزشک متخصص مشورت کنند و مربی را انتخاب کنند که با شرایط شان آشنا باشد.
مربیان هنرهای رزمی معمولا با دستیابی به موقعیت کمربند سطح پیشرفته گواهی صدور می کنند. بسیاری مدارس بزرگ، سازمان هایی برای نظارت و گواهی اعطای کمربند ها دارند. انجمن آیکیدوی آمریکا، برنامه های آموزشی و گواهی رتبه بندی را شناسایی می کند.
فدراسیون کاراته آمریکا بزرگ ترین سازمان برای سیستم گواهی رتبه بندی کاراته است. انجمن کونگ فو - ووشوی چینی با مدارس کونگ فودر زمینه ی رتبه بندی و مسابقات همکاری می کند.
