اهرم ساده ترین دستگاه است که از یک میله ی سفت و سخت برای چرخیدن به دور یک نقطه ی محوری ثابت به نام اهرم برای اعمال نیرو روی یک شیء (بار) استفاده می کند. اگر مقاومت یا بار بیشتر از قدرت میله باشد، میله می شکند. با توجه به علم مکانیک، بازو نوعی میله است و هنگامی که این اهرم روی یا بالای مفصل قرار بگیرد، به راحتی شکستگی روی می دهد. 206 استخوان در ساختار بدن یک فرد بزرگسال وجود دارد، حدود 126 اندام از این استخوان ها در برابر تاثیر اهرم بیرونی برای اهداف چین نا و مبارزه ی زمینی حساس و آسیب پذیر است.
عضلات بدن در حالت عادی نیروی اعمال شده برای ایجاد حرکت در محدوده ی عملکردی مفصل را فراهم می کند. ما هنگام قفل مفاصل حریف، از قانون اهرم برای کنترل حریف استفاده می کنیم. تکنیک های چین نا نیز از اهرم به عنوان وسیله ای برای ایجاد درد استفاده می کند. نکته ی مهمی که باید به یاد داشته باشید این است که مفاصل با عمل پیچش راحت تر و زود تر از خم کردن بیش از حد، آسیب می بینند.
اگر تنش در زنجیره ی حرکات وجود داشته باشد، ترکیب دو محرک تنش زا بهترین تکنیک است. فایترهای مبارزات زمینی (گلاویزی) نیز از اصل ایجاد درد استفاده می کنند. آنها از اهرم برای محدود کردن توانایی حریف در حرکت استفاده می کنند و اغلب از وزن بدن به عنوان نیرو ی محرک استفاده می کنند.
رزمی کاران چین نااز زمین به عنوان مکانی برای تثبیت موقعیت خود استفاده می کنند، اما معمولا خودشان قبل از حریف به زمین نمی روند. بلکه، آنها بیشتر روی استفاده از جهت یک تکنیک برخلاف یک شئ ثابت (در اینجا زمین شئ ثابت است) برای ایجاد فشاری منکوب کننده تاکید می کنند. ایجاد نیرو برخلاف شئ ثابت بسیار کارآمد است و حرکت فرد را محدود می کند.
چگونه این قوانین فیزیکی در موقعیت های مبارزه برای ما موثر می شوند؟ ابتدا، ما روی انگشت، دست، بازو، پا و به این ترتیب روی هر بخشی از بدن حریف مان که می توانیم به عنوان میله استفاده کنیم، فشار می آوریم. ما در مبارزه از بدن خود برای ایجاد یک اهرم (نقطه محوری) در برابر ارتباط ضعیف آناتومی بین دو استخوان که به هم وصل اند، استفاده می کنیم. ما از وزنی استفاده می کنیم که یا قدرت این میله ها برای ایجاد شکستگی در استخوان افزایش دهد یا معمولا کشش دردناکی ایجاد کند و با فشار آوردن روی مفصل، باعث پارگی عضلات، تاندون ها و رباط ها شود.
بدن انسان بالغ بر 650 عضله دارد که نسبتا کشسان و دارای قابلیت ارتجاعی هستند و صرفا توانایی انقباض (کشیدگی) زیادی دارند و همچنین باعث هماهنگی حرکات بدن می شوند. تاندون، عضله و استخوان را به هم وصل می کند و از بافتی نسبتا کشسان تشکیل شده اند. رباط نیز استخوان ها را به هم وصل می کند و غیر کشسانند و اگر کشیده شوند، دچار پیچ خوردگی و رگ به رگ شدن می شویم.
دوما، روی میله بدن فشار می آوریم، طوری که اندام مورد نظر را در خلاف جهت خم می کنیم. برای مثال، پشت انگشتان دست را به طرف بالای ساعد خم می کنیم. به علاوه، چرخش دیگری با خم کردن انگشتان به طرف جلو (خم کردن روی انگشتان به طرف زیر ساعد) انجام می شود. یا حتی ممکن است انگشتان را به طرفین خم کنیم.
برای انجام تکنیک های موثر، داشتن درکی از آناتومی (ترکیب و ساختار بدن انسان) بدن انسان، بسیار مفید است. در واقع، مطالعه ی بیومکانیکی، کاربرد تکنیک ها را آسان تر می کند. متخصصان سبک چین نا و مبارزه ی زمینی می توانند با احساس تنها بخشی از بدن فرد، روی کل ساختار بدنش شناخت پیدا کنند. جودوکار نابینا مدرکی اساسی برای اثبات این ادعا است.
سرعت کاربرد تکنیک ها در مبارزه ی چین نا مهم تر و ضروری تر است تا در مبارزه ی زمینی. اگرچه فرد می تواند برای به دست گرفتن فرصت برای حمله یا دفاع با سرعت ممکن تلاش کند (از طریق تکنیک های به دام انداختن). برای شخصی که سبک چین نا کار می کند، هنگامی که اندام های حریف را گرفته است، سرعت بسیار مهم و اساسی است، چون حریفش تا حدودی در حرکت آزاد است و قادر به مشت زدن، لگد زن، پرتاب کردن و به زمین انداختن شماست یا شما را با سرعت زیادی شکست می دهد. در مقابله با چنین فایتر های ماهری، استفاده از تکنیک های چین نا توصیه نمی شود.
هرگز حریف تان را دست کم نگیرید. تکنیک های چین نا را با سرعت زیاد و عزم راسخ انجام دهید. وقتی با حریفی ماهر مبارزه ی زمینی (گلاویزی) می کنید، معمولا توسط او قفل می شوید (شما را می گیرد و مانع از حرکت تان می شود) و مبارزه به حالت دفاعی تبدیل می شود. این حالت بیشتر شبیه بازی شطرنج می شود، طوری که شما باید برای انجام تکنیک های موثر، در مورد انجام حرکات پشت سر هم فکر کنید.
لازمه ی مطلق هر دو سبک چین نا و مبارزه ی زمینی، داشتن دوست یا همراهی برای تمرین است. شما می توانید با کمک دوست تان تکنیک های خود را اصلاح کنید و نقاط ضعف و قوت خود را می شناسید. به عبارت دیگر، او برای شما فیدبکی از تمرینات تان فراهم می کند و برعکس.
اصول رایج این دو سبک زیاد است. کاربرد درست تکنیک قفل مفاصل برای تاثیر سابمیشن و تسلیم شدن حریف در هر دو سبک بدیهی است. فایتر های مبارزه ی زمینی ممکن است از قفل گردن، بازو و پا استفاده کنند، در حالیکه مبارزان چین نا که سبکی ایستاده است، معمولا از قفل پا استفاده نمی کنند (جز در مواردی که پایی که در حال لگد زدن است توسط حریف گرفته شود). فایتر های چین نا به دلیل موقعیت بدنی شان، اندام های کوچک تر را برای قفل کردن ترجیح می دهند و اغلب از بازوهایشان برای کنترل حریف استفاده می کنند. اما فایتر های مبارزات گلاویزی و زمینی، اندام بزرگ تر را قفل می کنند و از وزن، قدر کل بدن و پاهایشان برای شکست دادن حریف استفاده می کنند.
