"دومینیک" دارای کمربند مشکی و دان 7 می باشد." گبابوک" چیزهای کمی در مورد مبارزه می داند و مالک و مربی ارشد تانگ سو کاراته در آکادمی "هیل" در نیوجرسی می باشد و هنر رزمی کره ای تانگ سو را بیش از چهار دهه است که آموزش می دهند. در این مدت به بیش از 1000 کمربند سیاه آموزش داده اند و 40 استاد را پرورش داده اند. آن ها برای پیشبرد آموزش خود از بهترین کارشناسان آمریکا، کره و ژاپن استفاده کرده اند.
از سال 1968 تا سال 1978، "گباکوک" به عنوان یک قهرمان بدون مبارزه در آسیای شرقی شناخته می شد. او هنوز مشتاق به انتقال دانش و تجربه خود به ورزشکاران جدید می باشد.
اعتقاد بر این است که هنر مبارزه تانگ سو، 2000 سال پیش در طی سه دوره پادشاهی کره پدید آمده است. سیلا، کوچکترین و کم جمعیت منطقه از شبه جزیره کره، تحت حملات مداوم حکومت گوگوریو قرار می گرفت. پس از چند قرن، حاکمان سیلا نیروی های قدرتمند و ماهر خود را با کشور چین متحد کردند (618-907). این بود که جنگجویان تنگ سو بوجود آمدند. برای سال ها این گروه در سواحل سخره ای جنوب کره آموزش می دیدند و تبدیل به مبارزان قوی و ماهر شدند.
سیستم مبارزه آنها ترکیبی از هنر سنتی چینی به نام "روش تنگ" و مجموعه ای از ضربات قدرتمند بومی کره جنوبی بود. در این زمان بود که تانگ سو مورد احترام قرار گرفت. جنگجویان شهرت پیدا کردند و نسبت به 30 سال پیش پیشرفت کرده بودند و به عنوان تهدیدی برای امپراتوری های همسایه محسوب می شدند. پدر و مادران کره ای کودکان خود را تهدید می کردند که اگر نظم و انضباط را رعایت نکنند " مرد تانگ سو کار می آید و شما را می زند".
برای تبلیغ اصول اخلاقی خود، رزمی کاران تانگ سو باید در برخورد با مردم احتیاط می کردند و کاری نمی کردند که دید عموم نسبت به آن ها تغییر کند. این اصول اخلاقی عبارت بودند از:
در آن زمان هنر منحصرا شامل تکنیک های مبارزه بود و شکل دیگری وجود نداشت. سبک سنتی مبارزه سریع، خشن و بی رحمانه بود و اصل محوری، آن بود که حریف فرصتی برای حمله پیدا نکند.
یکی دیگر از استراتژی های آنها این بود که هرگز در جنگ عقب نشینی نکنند و از همان ابتدا به رزمی کاران یاد می دادند که به هیچ عنوان در مبارزات پا پس نکشند و عقب نشینی نکنند." گبابوک" می گوید: در عوض به آنها آموزش داده شد که با تمام توان در مقابل حریف ایستادگی کنند و با هر چیزی که دم دستشان است به عنوان سلاح برای مبارزه به کار بگیرند. پس از صلح کلمه " راه" به تانگ سو اضافه شد و تانگ سو به عنوان یکی از هنرهای رزمی صلح آمیز تبدیل شد که تا به امروز باقی مانده است.
در طول سلسله " یی"، هنر و صنایع دستی پیشرفت زیادی کرد و کره ای ها اهمیت حفاظت از دستان و انگشتان خود را آموختند. در نتیجه 80 درصد از تکنیک های تانگ سو را بر روی حرکات پا متمرکز کردند. به ویژه در کسانی که در حرکات پا قوی تر بودند و پیش بینی اینکه چه کاری می خواهند انجام دهند سخت بود.
اولین تجربه " گبابوک" با تانگ سوی سنتی در حدود سال 1970 زمانی که دارای کمربند سبز بود صورت گرفت. شین، اولین مربی او در برلینگتون بود. شین ضربات مشت و پا را به جلو هدایت می کرد و " گبابوک" برای آنکه بتواند از خود دفاع کند به عقب می رفت. کیم در سال 1972 از کره برای کمک به شین به آمریکا آمد و " گبابوک" توانست مقدار بیشتری از روش مبارزه سنتی را تجربه کند.
کیم که قهرمان مبارزه در کره و ژاپن بود سبک فوق العاده تهاجمی داشت و ریشه های هنرهای رزمی باستانی را به خوبی به نمایش می گذاشت. از سال 1972 تا سال 1978،" گبابوک" توسط شین به ایالات متحده آورده شد. به محض ورود، باید برای کسب و کار و آموزش شروع به یادگیری زبان انگلیسی می کرد. سپس برای ایجاد مدارس جدید به سراسر ایالات متحده فرستاده می شد. او از هر فرصتی برای صحبت با شین برای کسب اطلاعات بیشتر و یادگیری اسرار تانگ سو استفاده می کرد.
مدت کوتاهی پس از آن، شین به او توصیه کرد که به کره سفر کند تا بیشتر این هنر را یاد بگیرد و با سنت های آن آشنا شود.
امروزه مسابقات تانگ سو دارای محبوبیت زیادی در بین رزمی کاران می باشد. الان هم 80 درصد تکنیک ها با ضربات پا صورت می گیرند. سرعت فوق العاده، ایجاد قدرت از آسان ترین نتایج آن می باشند که به راحتی بدست می آیند. و از آنجایی که مسابقات نیاز به کنترل زیادی دارد قوانینی برای جلوگیری از مصدومیت شدید بوجود آمده اند.
از تانگ سو برای دفاع شخصی هم می توان استفاده کرد. " گبابوک" سبک قدیمی تانگ سو را برای دفاع موثرتر می داند و برای اثبات دلیل خود از این ضرب المثل که بهترین دفاع حمله می باشد استفاده می کند. بعضی از حرکات تانگ سو برای مبارزان حرفه ای ساخته شده است تا عموم مبارزان رزمی. مانند تکاوران نیرویی دریایی که حرکات مخصوص خود را دارند. تانگ سو علاوه بر دفاع ازخود مزیت های دیگری از جمله سلامتی روحی و جسمی دارد.
