هنرهای رزمی چینی بیش از 5000 سال قدمت داشته و تکامل یافته است. این تکامل نه تنها به وسیله مدارس هنرهای رزمی بدون اسلحه صورت گرفته است بلکه طیف وسیعی از سلاح های رزمی را نیز شامل شده است. در تکامل سلاح ها همه چیز آن ها از جمله مواد و تکنیک های ساخت آن ها نیز تغییر پیدا کرده است.
ابتدایی ترین سلاح ها از سنگ ساخته شده بودند، با کشف مس، برنج و آهن و استفاده از آلیاژهای بسیار قوی و در عین حال سبک، سلاح های رزمی به گونه ای دیگر در آمدند. اگر چه سلاح های چینی گذشته ای پر افتخار دارند اما آینده آنها در شبهه باقی مانده است. فرهنگ مدرن بنا به دلایل مختلف مردم را از مطالعه بر روی سلاح های باستانی دور می کند. اولین دلیلی که مردم تمایلی به مطالعه سلاح های رزمی قدیمی ندارند اسلحه می باشد. سهولت استفاده از آن و پتانسیل بالای اسلحه برای کشتن باعث شده است که درک سلاح های رزمی قدیمی غیر عملی باشد. دوم اینکه تعداد استادان واجد شرایطی که تدریس می کنند خیلی کم می باشد، در نتیجه حفظ و جلوگیری از دست زدن به سلاح های باستانی بسیار مشکل است. و در آخر اینکه بدست آوردن مهارت در هر هنر رزمی (بویژه هنرهای رزمی با سلاح) نیازمند صرف زمان زیادی برای تمرین و صبر زیاد می باشد. در جامعه امروز، افراد کمی هستند که حاظراند انرژی و زمان خود را برای یادگیری هنر باستانی سلاح های چینی صرف کنند.مطالعه و تمرین سلاح های چینی مانند هر هنر رزمی دیگر، دارای ارزش بسیار فراتر از آنچه که به نظر می رسد دارد. این کار دارای ارزش تاریخی ذاتی می باشد. این شکل از هنر برای بیش از 5000 سال در حال توسعه بوده است که نشانگر تحول باور نکردنی فرهنگ انسانی می باشد. مانند یک رقص خوب، هنر رزمی هم نمایشگاهی از کنترل کل بدن می باشد که برای سلامتی هم دارای ارزش می باشد.
یادگیری کامل هنر سلاح های چینی نیازمند تمرین گسترده فیزیکی که قادر باشد کل بدن را قوی کند است. البته دارای ارزش دفاع شخصی نیز می باشد. در اصل سلاح های رزمی در ابتدا برای مقاصد دفاع شخصی ساخته شده اند. ارزش اخلاقی مهمترین جنبه سلاح هنرهای رزمی می باشد. رزمی کار باید صبر، پشتکار و فروتنی را یاد بگیرد. شما می توانید با سعی و کوشش و فداکاری، اعتماد به نفس و قدرت خود را تقویت کنید.
در چین باستان، سلاح ها تا حد زیادی متفاوت بودند. این تغییرات و تفاوت ها به دلایل زیر ناشی می شوند:
یک هنرمند رزمی آگاه، علاوه بر دانستن سلاح های چینی، باید تفاوت آنها را نیز درک کند. چینی ها قبلا از کلمه "Bingqi" برای سلاح استفاده می کردند که معنی لغوی آن به معنای "ابزار سرباز" می باشد. این کلمه اکنون به Bing تبدیل شده است. بنابراین Chang Bing به معنی سلاح های بلند و Duan Bing به معنی سلاح های کوتاه می باشد. اصلاح دیگری که توسط چینی ها استفاده می شود Wuqi می باشد که به معنای "ابزار رزمی" یا "سلاح رزمی" ترجمه می شود.
در طول تاریخ 5000 ساله Bingqi، سبک، شکل، مواد و تکنیک های ساخته شده از یک سلسله به سلسله بعد تغییر کرده است. در دوران یک سلسله که بعضی از آنها 800 سال به طول می انجامیدند تعداد بیشماری از سلاح های چینی ساخته می شد. برای توصیف این سلاح ها، آنها را به دسته های سلاح های بلند، کوتاه، بسیار کوتاه و پرتابی تقسیم می کردند. یک هنرمند رزمی ماهر باید بتواند با همه آنها کار کند.
در ارائه دسته بندی ساده سلاح های چینی مشکلاتی بوجود می آیند. اول اینکه هر کدام از سلاح ها، در سلسله های متفاوت نام های متفاوتی داشتند و دوم اینکه با تغییر جزئی که بر روی هر سلاح انجام می شد یک نام جدید به آن اختصاص داده می شد. مثلا نیزه صاف در سلسله شانگ (1751-1111 پیش از میلاد) Ge نامیده می شد و با تغییر در سر نیزه، آن را با نام Ji نام نهادند.
با این حال، ساختار بعضی از سلاح ها در رمز و راز باقی مانده است. برای مثال Jue یک سلاح نیزه مانند پر سر و صدا بود که امروزه وجود ندارد. یا سلاح Ben که توسط نجارها و از روی ابزاری برای تیشه زدن ساخته شده است جزئیات ساختار آن مشخص نیست. یا سلاح Huan که به عنوان حلقه معنی می شود جزء ابزاری از دسته سلاح های بلند بود که ناشناخته باقی مانده است.
