من فکر می کنم جودو، گرفتن و زمین انداختن حریف و سپس مبارزه است و جیوجیتسو یا BJJ چگونگی تسلیم کردن حریف با استفاده از قفل مفاصل است.
جودو و جیوجیتسو برزیلی از کلمه ی جوجیتسو ( معروف به جوجوتسو، جیوجیتسو، جیوجیتسو ژاپنی و غیره) می آید. کلمه جوجیتسو به معنی "هنرآرام"، "جو" به معنی آرام و "جیتسو" به معنی هنر یا مهارت است. جوجیتسوی ژاپنی در واقع مجموعه سبک های متفاوت از مبارزات تن به تن و شمشیربازی به کار رفته توسط سامورایی ها در میدان جنگ است. در این مبارزات، تکنیک های گراپلینگ (پرتابی، قفل مفاصل، خفه کردن)، در برابر حریف مسلح، موثرتر از ضربات دست و پا است. تکنیک های " درآوردن چشم" و " مبارزه کثیف" نیز به معنی ناتوان کردن حریف قبل از کشتنش است.
در اواخر قرن نوزدهم، یک رزمی کار جوجیتسو به نام جیگارو کانو تصمیم گرفت تا هزاران تکنیک از تمام سبک های جوجیتسو را خلاصه کند و آنها را در سبک جوجیتسوی خودش به نام " کانو جوجیتسو" تنظیم کند. سبک او نسبت به جوجیتسوی کلاسیک تکنیک های خطرناک کمتری دارد و روی تکنیک های پرتابی، لغزش خوردن، خفه کردن و قفل مفاصل تاکید می کند که می توان آنها را در یک مبارزه فول کنتاکت با امنیت کامل آموزش داد. او تکنیک هایی را نیز اضافه کرد و آنها را تکنیکی تر کرد تا مبارزان کوچک تر نیروی کمتری برای کاربرد آنها استفاده کنند. بر همین اساس، فلسفه ی سبکش از جوجیتسوی خشن تر به طرف یک ورزش تغییر یافت، طوری که هر کس بتواند به طور امنی آن را تمرین کند. سبک وی در نهایت به نام جودو، روش آرام، شناخته شد. این سبک در سراسر جهان توسعه یافت و درنهایت به یک ورزش المپیکی تبدیل شد.
در حول وحوش دهه ی 1900 بسیاری از شاگردان کانو به سراسر دنیا سفر کردند و سبک جودو را که هنوز به نام جوجیتسو شناخته شده بود، به مردم می آموختند. برخی از آنها به برزیل رفتند (مشهورترین آنها میتسویو مائدا بود که به بچه های خانواده ی گریسی آموزش می داد). دو نفر از شناخته شده ترین شاگردانش به نام های کارلوس و هلیو، تکنیک های جودوی کانو را اصلاح کردند و بر مبارزه گلاویزی (تکنیک خفه کردن، قفل مفاصل، واژگون کردن یا جارو کردن) تمرکز کردند. فلسفه آنها بر دو اصل استوار بود:
نهایتا، این هنر رزمی در سراسر برزیل محبوبیت یافت و به نام جیوجیتسوی برزیلی شناخته شد. از نظر تکنیکی می توان آن را جودوی برزیلی نامید، اما نام جودو تا چند سال بعد هنوز معروف نشده بود و سپس BJJ در شکل هنری خود پیشرفت کرد. BJJ نیز مانند جودو به عنوان ورزش در نظر گرفته شد و سرانجام به واسطه ی UFC در بقیه ی جهان گسترش یافت. احتمالا شما نیز این هنر را به نام جیوجیتسوی گریسی شنیده اید. این نامگذاری به دلیل تاثیر غیر قابل انکار گریسی بر این هنر رزمی بود.
بنابراین به سوال مدنظر، تفاوت های اصلی بین جوجیتسوی کلاسیک (که به طور کلی به معنای زمین بازی بود) و جودو و BJJ (که هر دوی آنها بر آموزش مبارزه فول کنتاکت و رقابت های ورزشی تاکید می کنند) می پردازیم. جوجیتسوی ژاپنی سنتی بسیاری از همان تکنیک های "درآوردن چشم "و "ضربات مرگبار" موجود در سابمیشن ها و پرتاب های جودو و BJJ آموزش می دهد. این هنر، از لحاظ آداب و رسوم و نگرش موجود در دوجو، خم شدن و کاتاهایی که در کاراته و دیگر هنرهای رزمی دیده می شود، قدیمی تر است. جودو جو مشابهی با این هنر سنتی دارد، اما آن نیز یک هنر رقابت متمرکز است و ممکن است خیلی رقابتی باشد. BJJ از آن لحاظ متفاوت است، اگرچه BJJ یونیفورم سنتی ( keikogi) را حفظ کرده است، جو آن به دلیل فرهنگ بی قید برزیل، بیشتر شبیه بازی بسکتبال دوستانه است تا معبد شائولین. مربی و شاگردان معمولا با هم رابطه ی دوستانه دارند، مربی تقریبا همیشه آنها را با نام کوچک صدا می زند. تکنیک "hang loose" معمولا در میان هواداران BJJ دیده می شود.
گفته شده که این تفاوت بین جودو و BJJ، اهمیت تکنیک های پرتابی در مقابل تکنیک های گلاویزی است. اینکه می گویند جودوکاران از سابمیشن ها سر درنمی آورند، غلط است، آنها این تکنیک های سابمیشن را انجام می دهند اما هدف اولیه آنها کشاندن مبارزه به زمین است که در امتیازگیری جودو بسیار اهمیت دارد. اشتباه دیگر این است که می گویند دیدن یک استاد سابمیشن در جودو نیز غیر معمول است (برای مثال روندا روسی)، اما چنین استادانی در واقع وجود دارند. در BJJ تکنیک های زمین انداختن امتیازات زیادی ندارد و رقابت کنندگان برای تسلط پوزیسیونی، واژگون کردن و البته سابمیشن ها امتیاز بیشتری می گیرند. برخی مدارس BJJ تکنیک های زمین زدن و پرتابی را بیشتر از دیگر تکنیک ها آموزش می دهد.
حقیقت این است که این دو هنر، هر دو هنرهای بسیار موثری اند، ریشه های مشابهی دارند و هنگامی که کنار هم گذاشته شوند، همدیگر را کاملا تکمیل می کنند. بسیاری از رقابت کنندگان BJJ، جودو را نیز برای بهبود تکنیک های پرتابی شان یاد می گیرند و برخی جودوکاران نیز برای تقویت تکنیک های گلاویزی شان BJJ را هم یاد می گیرند. هنرجویان سطح متوسط جودو بهتر از هنرجویان سطح متوسط BJJ، پرتاب ها و تکنیک های زمین انداختن را انجام می دهند و افراد متوسط BJJ هم نسبت به رزمی کاران سطح متوسط جودو، تکنیک های جارو کردن و سابمیشن های بهتری می توانند انجام دهند. استثناهایی هم وجود دارد، اما در کل، تفاوت اصلی همین است.
جوجیتسو به شما کمک می کند تا یک سامورایی مسلح را به زمین پرتاب و او را بکشید. جودو به شما کمک می کند که حریف را بسیار محکم به زمین پرتاب کنید و جیوجیتسوی برزیلی هم به شما کمک می کند تا آنها را خفه کنید یا دست و پای آنها را بشکنید.
