کمترین چیزی که ما در کار پلیسی انجام می دهیم، استفاده از اسلحه در یک موقعیت مرگ بار است و برای این هدف بیشترین آموزش می بینیم و به جای استفاده از سلاح، از دستهایمان در موقعیت های درگیری و استفاده از زور استفاده می کنیم. بر اساس تجربه ی 15 ساله ی پلیس بودنم، سیستم های هنرهای رزمی را که معتقدم برای هر افسر پلیس یا هر کس دیگری که علاقه مند به شغل پلیسی است، معرفی می کنم.
من در مورد استاندارد های دیگر ایالت ها مطمئن نیستم، اما آموزش و معیارهای پلیس امنیت کالیفرنیا نیازمند افسرهایی است که هر روز 8 ساعت تاکتیک های دفاعی تمرین کنند. همیشه به افسرها یادآوری می کنم که تمرین آکادمی پلیس و تمرینات دپارتمنت آینده تان در تاکتیک های دفاعی هرگز کافی نیست. من افسرها را به سیستم های دفاع شخصی برای افزایش تمرینات شان تشویق می کنم. چیزی که من در طول دوره ی آموزشی تاکتیک های دفاعی یاد گرفتم، بیشتر از نوع دوم بود، چون تمرینی بود که از اول انجام دادم.
من کاملا بر این باورم که اگر افسر پلیس مهارت های بهتری در مبارزه ی تن به تن داشته باشد، بسیاری از موقعیت های کاربرد زور ممکن است پیامدهای متفاوتی داشته باشند. من هیچ گونه کمربند مشکی در هیچ رشته ی رزمی و دفاع شخصی ندارم و آموزش را با ورزش های رقابتی برای تکمیل کردن زمینه ی کشتی ام شروع کردم. قبل از اینکه افسر پلیس شوم، هنرهای کراو ماگا، Danzan ریو جیوجیتسو، جیو جیتسو برزیلی و جودو را کار کردم.
ورزش های رقابتی برای من مزیت بالایی داشتند. من اصلا در هیچ کدام از این رشته ها ماهر نبودم، اما در همه ی آنها سخت کار کردم و تمرین در هر چهار سیستم من را برای شغل پلیسی آماده کرد.
جیوجیتسوی ژاپنی صدها سال قدمت دارد. این هنر رزمی ابتدا به عنوان یک سیستم دفاعی بدون سلاح آموزش داده شد و مبارز هنگامی که سلاحش را در میدان نبرد از دست می داد، از این تکنیک ها استفاده می کرد. تکنیک های پرتاب کردن (زمین انداختن)، نگه داشتن کنترلی، تحریک عصبی و دفاع سلاحی بخش هایی از دوره ی آموزشی دانزان ریو جیوجیتسو (Danzan Ryu jujitsu) هستند.
من دانزان ریو ( جیوجیتسوی ژاپنی) را یک سال قبل از رفتن به آکادمی پلیسی تمرین کردم. هرگز در این آکادمی با هیچ گونه تکنیک نگه داشتن کنترلی یا زمین انداختن روبه رو نشده ام که در طول دوره ی دانزان ریو آموزش ندیده باشم. من این هنر را به همه ی افسرهای پلیس بسیار توصیه می کنم. تکنیک گرفتن و نگه داشتن و به زمین انداختن بهترین تکنیک های آن است. متاسفانه، سبک های جیوجیتسوی ژاپنی به اندازه ی جیوجیتسوی برزیلی محبوب نیستند، بنابراین ممکن است یافتن دانزان ریو جیوجیتسو در منطقه ای که شما زندگی می کنید، سخت باشد. علاوه بر این، تمرین آن دردناک است. من همیشه خیلی درد داشتم.
من عاشق جیوجیتسو برزیلی بودم. BJJ ورزشی است از گلاویز شدن برای سابمیشن و مسابقه ای شبیه بازی شطرنج است. چگونه حریف را سابمیشن کنیم؟
کلمه ی کلیدی در پاراگراف بالا، ورزش است. BJJ (بی جی جی) به شما آموزش می دهد که چگونه در بالای حریف یا روی پشت تان در مقابل حریف راحت باشید. چون با سابقه ی کشتی وارد این ورزش شده بودم، در ابتدا به پشت افتادن توسط حریفم برایم سخت بود. و بسیاری افراد هیچ ایده ای در مورد اینکه چگونه و چه موقعی یک درگیری ایستاده به مبارزه ی زمینی تغییر می کند، ندارند.
جودو نیز مانند BJJ یک ورزش است. دو حریف در یک مسابقه سعی می کنند همدیگر را به زمین پرتاب کنند. من برای آموزش جودو به اندازه ی کراو ماگا، Danzan Ryu یا BJJ وقت صرف نکرده ام، اما تکنیک های پرتابی که در Danzan Ryu یاد گرفتم، کم و بیش همان هایی بودند که در جودو با آنها مواجه شدم.
من در یک دوره ی مسابقاتی جودو شرکت کردم و در نهایت یک مدال نقره گرفتم. در این مسابقه ی قهرمانی، حریفم یک پرتاب کامل روی من انجام داد. شما زندگی را تجربه نخواهید کرد، تا وقتی یک نفر شما را از پا نیاندازد.
اگرچه جودو یک ورزش است، این آموزش به خوبی به شغل پلیسی ترجمه می شود. مبارزه تن به تن و فاصله نزدیک، حرکات پا و یادگیری چگونگی واکنش در برابر حرکات حریف ، مهارت های تاکتیکی دفاعی مهمی هستند.
اینکه پشت صندلی راحت بنسینید و در مورد یک موقعیت مرگ آور یا درگیری کشنده بخوانید، بسیار آسان تر از افتادن در چنین موقعیت هایی است. شما هرگز همه ی این موقعیت ها را که چگونه فوری عکس العمل نشان دهید، نمی دانید.
