تای چی به عنوان یک سبک ملایم از هنرهای رزمی در نظر گرفته می شود که منشا پیدایش آن به تاریخ چین بر می گردد. ترجمه تحت الفظی اصطلاح تای چی چوان (tai chi chuan)، "ضربه نهایی برتر"، "بوکس شدید و افراطی"، "ضربه نهایی" یا " مشت نامحدود" است. البته شاید ترجمه "ضربه نهایی برتر" با فلسفه پیدایش تای چی بیشتر تناسب داشته باشد، که در زمان مکتب تائو و کنفوسیوس (Taoist and Confucian )، ادغام مفاهیم "یین و یانگ (Ying and Yang)" در هنر مشت زنی (ضربه نهایی)، ظاهر شد.
یافتن منشا اصلی اکثر هنر های رزمی چینی مانند کونگ فو و تای چی که به بخشی از تاریخ مشهور و دور و دراز هنرهای رزمی و همچنین نفوذ خارجی در چین مربوط می شود، بسیار مشکل است. اما، به نظر می رسد که تای چی به طور قابل توجهی تحت تاثیر ادغام آیین های تائو، بودایی و کنفوسیوس قرار گرفته است. با این حال، ادغام آگاهانه این مفاهیم در جریان دودمان سونگ ( Sung)، به نام نئو کنفوسیوس وجود داشت. در آن زمان، راهبی از مکتب تائو به نام سن فنگ (در قرن دوازدهم) برای یادگیری تمرینات تنفسی تائو یین (Tao Yin) از معلمش که تائویی بود، به صورت افسانه ای اعتبار گرفت. به علاوه، افسانه ای وجود دارد که سن فنگ هنر های رزمی را از صومعه بودایی شائولین آموخته است. سرانجام، وی این اصول را به شکل تای چی جمع آوری کرده که شامل 13 حرکت اصلی بوده است.
یکی از شاگردان سن فنگ، مردی به نام وانگ زونگیو (Wang Zongyue) بوده است، که البته این گفته را نمی توان به طور قطعی تایید کرد. بسیاری افراد معتقدند که او شکل اولیه ی این هنر را در معبد تائویی جینگ تای(Jing-Tai ) در شهرستان بائو جی (Bao-ji )آموخته و کتابی به نام داستان تای چی (The T’ai Chi Treatise) را نوشته که حاوی ضرب المثل هایی در مورد تای چی بود.
نکته مهم و قابل توجه که وجود دارد این است که زونگیو ( Zongyue) دو شاگرد به نام های Chen Zhou Tong و جیانگ فا (Jiang Fa) داشت که تاثیرات عمده ای بر هنر تای چی داشتند.
تای چی یک هنر رزمی ملایم است، به این معنی که بیشتر روی قدرت درونی تاکید می کند. همچنین بیشتر حرکات رزمی آن به صورت فردی و در فرم های کاتا آموخته و تمرین می شود. بسیاری از این فرم ها، حرکاتی آهسته و بعضی دیگر حرکات سریع هستند.
تای چی برخلاف بعضی از هنر های رزمی سخت، بر قدرت نفوذ و عدم تنش عضلانی تاکید می کند. در این سبک، به هنرآموز یاد داده می شود که از حمله مهاجم استفاده کند و به جای شاخ به شاخ شدن با رقیب، به او فشار بیاورد. تنفس صحیح نیز یکی از بخش های اصلی آموزش تای چی است. گاهی اوقات طب چینی به هنرآموزان آموزش داده می شود. تکنیک گلاویزی (کشتی) معمولا بخش وسیعی از آموزش این هنر نیست، ولی گاهی اوقات از طریق تمرینی به نام "هل دادن دست ها" انجام می شود.
اهداف تای چی معمولا به سلامتی و مراقبه (مدیتیشن) مربوط می شود. اصول تای چی به فرد کمک می کند تا به طور موثرتری با استرس مقابله کند و یاد بگیرد که چگونه ذهن و بدن را در هنگام استرس و فشار، آرام کند. به علاوه، حرکات فیزیکی آن می تواند برای دفاع شخصی در مبارزه به کار رود. تای چی برای برخورد نیرو با نیرو طراحی نشده است، چون بر این باور استوار است که صدمه در پی این برخورد نیرو با نیرو اتفاق می افتد. در واقع، آموزش تای چی شامل منحرف کردن و تغییر جهت دادن حرکات رقیب است.
قدیمی ترین سبک تای چی، سبک چن (Chen) است. سبک یانگ ( Yang )، سبک قدیمی دیگری است که فردی به نام یانگ لو چوان (YangLu-ch’an) آن را بنیان گذاری کرد. امروزه، سبک های مختلف تای چی، همچنان به طور منظم شکل می گیرند. فهرست زیر شامل بعضی از شناخته شده ترین و مهم ترین این سبک هاست.
