کاراته در اصل یک هنر رزمی ایستاده یا ضربه ای است که به عنوان ترکیبی از سبک های مبارزه بومی اکیناوا و چین از جزیره اکیناوا ظهور کرد. اصطلاح کاراته کا به کسی اشاره می کند که کاراته تمرین می کند.
در زمان های دور، بومیان جزایر ریوکیو یک سبک مبارزه را توسعه دادند که به "ته" مشهور بود. بزرگ ترین جزیره مجموعه جزایر ریوکیو، جزیره اکیناواست که به طور کلی محل پیدایش کاراته شناخته شده است.
در سال 1372، روابط تجاری بین جزایر ریوکیو و استان فوجیان چین برقرار شد و باعث شد چندین خانواده چینی به اکیناوا نقل مکان کنند. این خانواده ها کمپوی (کنپو) چینی را به مردمی که با آنان در ارتباط بودند، آموزش دادند. کمپوی چینی سبکی است که از سبک های هندی و چینی به وجود آمده است. از این رو این سه سبک رزمی از ترکیب کمپو و هنر رزمی اکیناوا متولد شد که با نام مکان هایی که در آن متولد شده اند، نام می برند. "شوری ته"، "ناهاته" و "توماری ته". تفاوت این سبک ها ناچیز بود و بیشتر تفاوت بر اساس تاکید بود تا چیز دیگری. شهر های شوری و ناها و توماری بسیار به هم نزدیک بودند.
این حقیقت که در قرن چهاردهم در حمله قبایل شیمه وازا (قبایل ژاپنی) در اکیناوا، حمل سلاح ممنوع بود، عاملی مهمی در گسترش هنر های رزمی و کاراته شد، همچنین باعث استفاده از ابزار کشاورزی کوچک به عنوان سلاح شد.
در نتیجه محکم تر شدن این روابط با چین، ادغام سبک های سنتی اکیناوایی با سبک کنپوی چینی و سبک های دست خالی چینی Fujian White Crane، پنج اجداد، و Gangrou-quan بیشتر ظاهر شد. همچنین این سبک به جنوب شرقی آسیا نفوذ کرد.
کانگا ساکوکاوا (1838-1782) یکی از اولین اکیناوایی ها بود که در چین تحصیل می کرد. او شروع به تدریس یک هنر رزمی کرد که به آن "تودی ساکوگاوا" می گفت و ترجمه آن دست چینی ساکوکاوا است. یکی از شاگردان کانگو به نام Matsumura Sokon ترکیبی از سبک های te و Shaolin را که بعدا به نام شورین ریو (Shorin-ryu) شناخته شد، فراگرفت. با این حال، یک شاگرد Sokon به نام Itosu Anko (1831-1915) که معمولا به او پدربزرگ کاراته می گویند، به خاطر ابداع کاتای ساده و فرم هایی برای هنرآموزان سطح پایین تر و کمک به پیشرفت کاراته در مقبولیت بیشتر مشهور شده است. همچنین آموزش کاراته را به مدارس اکیناوا آورد و فرم هایی که او ایجاد کرد، به طور چشمگیری امروزه نیز به کار می روند.
کاراته در اصل یک هنر ضربه زدن است که هنرآموزان این رشته از ضربات مشت، پا، زانو، آرنج و دست باز برای ناکار کردن حریفان استفاده می کنند. علاوه بر این، هنرآموزان کاراته دفاع در برابر حملات حریف و تنفس صحیح را یاد می گیرند.
اکثر سبک های کاراته همچنین شامل پرتاب کردن و قفل کردن مفاصل است. همچنین سلاح در اکثر سبک ها به کار برده می شود. جالب این است که این سلاح ها اغلب ابزار کشاورزی هستند. استفاده از این ابزار به زمانی بر می گردد که استفاده از سلاح در اکیناوا بعد از حمله مهاجمان ممنوع گردید. با این کار، اکیناوایی ها باعث جلب توجه نمی شدند و در نتیجه می توانستند از خود دفاع کنند.
هدف اصلی کاراته، دفاع شخصی است. هنرآموزان این رشته یاد می گیرند که چگونه در برابر حملات حریفان دفاع کنند و سپس خیلی سریع آن ها را با ضربات دقیقی ناکار کنند. هنگامی که زمین انداختن در کاراته به کار گرفته شد، از این ضربات برای ضربه تمام کننده استفاده می کردند.
اگرچه بدون شک کاراته محبوب ترین سبک هنر های رزمی ژاپنی است، ولی تنها هنر رزمی مهم ژاپن نیست. در زیر چندین سبک ذکر شده است که هنر های رزمی ژاپن را تشکیل می دهند.
* گیچین فونوکاشی (Gichin Funokashi): فونوکاشی اولین نمایش عمومی کاراته را در سال 1917 در ژاپن رهبری کرد. این رهبری او باعث شد دکتر جیگارو کانو (Jigoro Kano) از او برای تدریس در کودوکان جو دو دعوت کند. کانو بنیان گذار جودو بود، بنابراین دعوت او باعث پیشرفت کاراته در ژاپن شد.
* جو لوئیس (Joe Lewis): یک فایتر مسابقاتی کاراته بود که در سال 1983 توسط مجله Karate Illustrated به عنوان بزرگ ترین قهرمان کاراته انتخاب شد. او هم کاراته کا و هم کیک بوکسر بود.
* چوجون میاگی (Chojun Miyagi): یک کاراته کای مشهور قدیمی بود که سبک گوجو ریو را پایه گذاری کرد.
* چاک نوریس (Chuck Norris): فایتر مسابقات کاراته و ستاره مشهور هالییوود است. او چهره ای مشهور در فیلم های متعدد و برنامه های تلویزیونی Walker و Texas Ranger است.
* ماسوتاتسو اویاما (Masutatsu Oyama): بنیان گذار سبک فول کنتاکت و کیوکوشین کاراته است.
