جودو یک هنر رزمی و ورزش المپیکی پر طرفدار در دوره ی اخیر است.اصطلاح جودو از دو کلمه 'جو' به معنی آرام و 'دو' به معنی راه و روش تشکیل شده است. بنابراین جودو به 'روش آرام' ترجمه می شود.جودوکار فردی است که جودو تمرین می کند. این سبک، نه تنها یک هنر رزمی محبوب ، بلکه یک ورزش مبارزه ای است.
تاریخچه جودو به جیو جیتسوی ژاپنی بر می گردد. جیو جیتسوی ژاپنی در گذشته توسط سامورایی ها به کار رفته و به طور مستمر گسترش یافته است. آنها از پرتاب کردن و تکنیک های رایج قفل کردن مفاصل در این هنر رزمی برای دفاع از خود در مقابل مهاجمان مسلح و زره دار استفاده می کردند. جیو جیتسو زمانی در این منطقه آن قدر محبوب بود که در طول قرن هیجدهم بیشتر از 700 سبک متفاوت آن آموزش داده می شد.
اما در دهه ی 1850 ناخدا Perry از غرب به ژاپن رسید. سلاح ها و ایده های مختلف غربی ها را به این منطقه آورد و ژاپن به کلی تغییر کرد و این تغییر به اصلاحات میجی در نیمه دوم قرن نوزدهم منجر شد. دوره ای که امپراتور میجی قانون شوگون سالاری توکوگاوا (حکومتی فئودالی در ژاپن بود که به دست شوگون ها و خاندان توکوگاوا اداره می شد) را به چالش کشید و در نهایت بر آن حکومت غلبه کرد. پیامد حکومت وی، از بین رفتن طبقهسامورایی و بسیاری ارزش های سنتی ژاپن بود. علاوه بر این، سیستم سرمایه گذاری و صنعتی سازی رونق یافت و در مبارزات، تفنگ نسبت به شمشیر برتری یافت.
چون این حکومت در آن زمان خیلی مطرح بود، فعالیت های بسیار منحصر به فرد مانند هنر های رزمی و جیو جیتسو کاهش یافتند. در واقع، در طول این مدت بسیاری از مدارس جیو جیتسو نابود شدند و بسیاری از ایده ها و تمرینات رزمی از بین رفتند.
جیگارو کانو در شهر میکاگه (Mikage) ژاپن در سال 1860 به دنیا آمد. او در سن کودکی لاغر و بیمار بود. در سن 18 سالگی، برای آموزش جیو جیتسو زیر نظر استاد فوکودا به مدرسه تنجین شنیو ریو (Tenjin Shinyo ryu ) سپرده شد. کانو سرانجام برای آموزش تسونتوشی ایکوبو ( Tsunetoshi Iikubo.) به مدرسه کیتو ریو منتقل شد. او وقتی که آموزش جیو جیتسو را تمام کرد، سرانجام لقب دکتر جیگارو کانو گرفت و شروع به جمع آوری عقاید خود در مورد هنر های رزمی کرد و در نهایت سبک رزمی خاص خود را ابداع کرد. فنون اساسی سبک وی به کار بردن انرژی حریف بر ضد خود حریف و حذف بعضی تکنیک های جیو جیتسو که از نظر او خطرناک بود،است. با انجام این تفکیک و حذف بعضی از تکنیک های خطرناک، امیدوار بود که این سبکی که گسترش داده است، در نهایت به عنوان یک ورزش مقبولیت یابد.
کانو 22 سال داشت که هنرش به عنوان جودو کودوکان شناخته شد.ایده های او برای زمانی که او می زیست، کامل بود. جامعه با تغییر هنر های رزمی در ژاپن، به طوری که این هنر ها به عنوان ورزش و تیم های دوستانه به حساب می آمدند، جودو را پذیرفت.
مدرسه کانو که کودوکان نام داشت، در معبد بودایی ایشوجی (Eishoji) در توکیو تاسیس شد. در سال 1886 یک مسابقه برای تعیین برترین های جیو جیتسو (هنری که کانو برای اولین بار یاد گرفت) و جودو (هنری که کانو در اصل ابداع کرد) برگزار شد. شاگردان جودوکار کانو در این رقابت به آسانی پیروز شدند.
در سال 1910 ورزش جودو به رسمیت شناخته شد، در سال 1911 به عنوان بخشی از سیستم آموزشی ژاپن تصویب شد و در سال 1964 ورزش المپیکی شد و رویاهای دور و دراز کانو به حقیقت پیوست. امروزه، هر سال میلیون ها نفر از باشگاه تاریخی کودوکان دیدن می کنند.
جودو در اصل یک سبک پرتابی از نوع هنرهای رزمی است. یکی از ویژگی های اصلی که این سبک را متمایز می کند، استفاده از نیروی حریف بر ضد خود حریف است. هنر کانو در اصل روی دفاع تاکید می کند.
اگرچه ضربات اغلب بخشی از ساختار هنر های رزمی هستند، اما چنین تمریناتی در ورزش جودو یا مبارزه راندوری به کار نمی رود. به این فنون ایستاده که موقع پرتاب کردن حریف به کار می روند، تاچی وازا می گویند. به فن گلاویزی جودو که در آن حریفان بی حرکت هستند و تکنیک سابمیشن (submission) به کار می برند، نی وازا می گویند.
هدف اصلی یک جودوکار زمین زدن (شکست دادن) حریف با استفاده از انرژی خود حریف است. بنابراین یک جودوکار دروضعیت غالب (بالاتر) قرار می گیرد یا مهاجم را با به کاگیری تکنیک سابمیشن شکست می دهد.
جودو نیز مانند جیو جیتسوی برزیلی بر خلاف کاراته یا کونگ فو سبک های زیادی ندارد. با این وجود، چند گروه منشعب از جودو وجود دارد، از جمله: جودو-دو (اتریش) و کوسن جودو (شبیه کودوکان است ولی تکنیک های گلاویزی بیشتری به کار می رود).
